ANATOLIA-ANADOLU. INDIGENOUS NATIONS AND TRIBES IN ANATOLIA (MODERN-DAY TURKEY), BEFORE 1200-1300 BC.(Turk & English)
INDIGENOUS NATIONS AND TRIBES IN ANATOLIA (MODERN-DAY TURKEY), BEFORE 1200-1300 BC. (Turk & English text)
Carians, Phrygians, Trojans-Dardanians, Lycians, Lydians, Mysians, Bithynians, Lycaonians, Pisidians, Paphlagonians, Pontic Greeks, Ionians, Aeolians, Dorians... and others.
INTRODUCTION
* In
our times, with the progress of science, the turning of peoples to search for
their past, and the common practice of DNA analysis, we see that Turks have
realized that they are not the Turk-Mongols of the steppe. The Mongolian-Turkic
population never migrated to Asia Minor and the Byzantine state. Mongols belong
to a different race from the population of Asia Minor. (The 4 human,
anthropological races are the: Yellow,
White, Black and Red). So the (Yellow asian) Turks are not like European peoples who are all members of the same white race, where some Poles might be
Germanized or some Russians Romanized, but they still remain within the
same white race. In that case, we only have a change of consciousness, not a
change of race.
*Therefore, the Turks are simply Islamized and Turkified Greeks, as was mentioned in the book above «(book in English)TURKS AND GREEKS. BRIEF PARALLEL HISTORY». FREE TO READ IN TURKISH AND ENGLISH, IN THIS BLOG.
* After hundreds and thousands of DNA tests on
modern Turks, which shows that they are genetically Greeks, the regime and
dominant elite in Ankara have invented a new way of writing history to prevent
a rapprochement between the two sides of Hellenism. This new narrative states
that while today's Turks are not the Yellow Mongolian race from Central Asia, Atila"s the Hun descendants, but they are
also not Greek. The new claim is that they are the ancient inhabitants of
Anatolia, who were of course not Greek, and who voluntarily accepted the
Turkish language and the superiority of Turkish culture!
* According to this new narrative, the ancient
Anatolian tribes voluntarily abandoned the Greek language and the Christianity
of Byzantium, to form today's an indigenous Turkish nation. This nation, of
course, has nothing to do with the "evil Greeks," because the Greeks
were always the «evil conquerors» of the peoples of Anatolia!
* According to new turkic narrative, when the Turks arrived
in Byzantium and Anatolia, a marginal group of fierce warriors from the steppe
who had made a career as mercenaries, Islamized and Turkified the ancient (non Greek- Byzantine) inhabitants of Anatolia. However, the Turks came to Anatolia in the 13th
century, that is, 1,600 years after the disappearance of the ancient
pre-Hellenic civilizations in Asia Minor.
* The Turks found ONLY 12.000.000 Byzantine Greeks and Greek culture
in Asia Minor. They did not find Hittites
or Paphlagonians… These peoples had disappeared 1.600-2,000 years earlier,
before the Turks. The ancient inhabitants of Anatolia ceased to exist as
distinct groups from the 3rd century BCE, when they had been fully Hellenized.
They continued to be Greeks throughout the Byzantine era and until 1923, when a
part of them was massacred by the “Young Turk” (one people, one nation, one
religion-Muslim) movement of Kemal Ataturk (1.5 million massacred), another
part was forcibly expelled (1.5 million), and a smaller part simply vanished!
(There was also the massacre of the Armenians and the Assyrians).
But is this true? Let's look at the peoples of Asia
Minor, one by one.
THE SOURCES and THE SCIENCE
* "The law of science is the next: When primary,
written sources (inscriptions) do not exist, their place is taken by ancient
eyewitness and earwitness writers, such as Herodotus. The opinions of some modern
researchers—that it's likely, or probable, or perhaps, or that because a
certain tribe lived in a particular geographical area, its language was
probably not a branch of Greek—have no scientific basis. These are from
nonsense to propaganda. In such cases, the primary source is Herodotus and the
other ancient writers."
* Secondly, we do not disagree with the theory of a
common proto-language for all European peoples/ languages. We disagree with the
name "Indo-European"
and also with the process of classifying the languages. The two languages from
which all "Indo"-European languages originate are the Aryan
(Iran-Persia) and Greek.
Therefore, wherever I read "a branch of Indo-European," in my
historical view, it is simply a branch of the Mediterranean-pre or proto-Hellenic language. And wherever I read
"Eastern Indo-European," it is simply and surely the roots of the Persian Aryan language.
THE LANGUAGES SPOKEN BY THE PEOPLES OF ANATOLIA
Apart from Greek, which was spoken by the Mycenaeans long before from 2000 BC, and later by the Ionians, Aeolians, and Dorians on the Aegean coast of Asia Minor, and which are called the WESTERN branch of the Indo-European languages of Anatolia, there was a group of languages closely related to the Greek of the time, such as Carian, Phrygian, Bithynian, and Dardanian (Trojan). These were intermediary languages, a transition between the Greek and the languages of Arzawa, as they are called today, spoken by the Lydians, Lycians, or Paphlagonians..., and earlier by the Hittites. This group of languages is called the EASTERN branch of the Indo-European languages of Anatolia. These languages were Indo-European but not Greek. But they had a common ancestor. They had split from each other between 3000 and 5000 BC. However, they all originated from the same mother tongue, and so did both the Greek and the intermediary and the separate Indo-European languages of Anatolia.
Thus, these languages have absolutely NO relation to the Asian language of the Turks. All the peoples of Anatolia spoke languages that originated from a common Indo-European ancestor. The same ancestor as the Lydians, Lycians, and Carians was shared by the Greeks. Therefore, the Turkish narrative is debunked linguistically as well. The Turks speak Turkish, a language of East Asia, closely related to Mongolian and Korean. The byzantine anatolians, 12,000,000 in population, who all spoke Greek, when the Turkish badids and mercenaries formed their states in the 13th century, were forcibly imposed Turkish and not accepted peacefull for cultural reasons. Read the brief parallel history of the Greeks and Turks in the following blog articles.
The Greek lands were the IONIA, AEOLIA and DORIS since 11th century. Doris and Caria wher Greek more earlier, from minoan (Creto-Cycladean at first, this teriritory was inhabotnd by Cretans from 3000 bC.) and mycaenean era (2.000- 1450 bC). And other lands (like Troas, Bythynia, Phrygia etc) are earlier greek settlements from the Mycaenean era, by this Grecopelasgian tribes (2.000- 1150) bC.
11) Caria: A Historical Region of
Southwestern Anatolia
1) CARIANS
The Carians tooke their name from the mythical
hero Car, son of
Zeus and Creta (the origin from Minoan Crete). He was the progenitor
of Carians. His brothers, Lydόs and Mysόs, founded Lydia and
Mysia. The Carians were an
ancient people who lived in Caria, a region in southwestern Asia Minor. Caria
bordered Ionia and Lydia to the north, Phrygia to the east, and Lycia to the
south. The Carians had close ties with the Leleges and
were likely related to the Mysians and Lydians. Pelasgians and Leleges, as is known, were the pre-Hellenic tribes that inhabited the two
shores of the Aegean and are considered by science to be pre-Hellenic tribes
from which, through the laws of ethnology and the process of formation of nations, the Greeks were created.
In other words, they belonged to the ancestors of the Greek nation !
Caria is a historical region on the southwestern coast of Asia Minor,
opposite the islands of Samos and Rhodes. Part of its coastline was colonized
by Dorians, 1000 years BC.and was called
"Doris in Asia.".
According to Herodotus, however, it was colonized by Minoans, much older Greek tribe. The Minoan civilization in
Crete furbished from 3000 -1600 BC. So that’s why a lot of Scientist consider
that the Carians were Cretans!
The Carians spoke a kind of
language, which was branch of the spoken Greek at this time. Not fully Greek,
not fully foreign. But this does not
necessarily mean they had non Greek origins. They may have been descendants of
the Pelasgi and Leleges who lived in the
same area and maintained similar customs. According to Herodotus,
the mythical hero Car, son of Zeus and Creta,
was the progenitor of Caria. His brothers, Lydus and
Mysus, founded Lydia and Mysia, respectively. The main occupation of the inhabitants was seafaring.
Cultural Interactions
Significant cities in Caria throughout history included Miletos, Halicarnassοs, Cnidοs, Mylasa, Myus, Caunus, Myndus, Aphrodisias,
Caryanda, Bybassos, Stratonicea, Arpasa, Hydas, Termera, Idrias, Cibyra,
Tralleis, Nyssa, Iasos, Alabanda, and Pedasa, among others great Greek historical cities. The
Carian inscriptions were found are mostly
in Greek Ionian
language, had Greek names and some had Carian names. It was observed that
within a single family, parents or children could have either Greek or Carian
names.
The Carians had a culture with close ties to the Greeks. The same with other Greeks. They use the Greek alphabet. Although their language can be read, it has not been fully
deciphered and its very relative to Greek. In the era of empires, the
Carians served as mercenaries or pirates in Egypt. Discovered bilingual inscriptions
in Carian and Egyptian hieroglyphics made it possible to partially read and
decipher the Carian language. The Carian
and Greek lasnguages (Ionian, Eolian, Dorian…etc) have:
- Many similar words.
- Similar language morphology (with cases and endings).
- Syntax that Grammatik is
identical to Greek.
A Journey Through History
Around 1250 BC, during the Hittite period, Caria appeared in Hittite
records under the name "Kerkigia"
and was a member of the "Asuwa
Federation". The Mycenaeans arrived as colonists in the 13th century
BC after the Trojan War and included the rest of Carian region in the Dorian Hexapolis. The Greeks made cities mainly in the coastal areas. Homer
mentions Miletos as an allied
city of the Trojans.
Croesus, the king of Lydia, subjugated
Caria and incorporated it into his kingdom shortly before his country was
conquered by the Persians. Caria became part of the Persian Empire in 545 BC as
a satrapy. The most important city during the Persian period was the famous Halicarnassos, which served as the seat
of the local dynasty of the Lygdamidis family
(520–450 BC). Caria participated in the Ionian (greek) revolt against the
Persians (499–493 BC). During the second Persian invasion in Greece (480–479
BC), the cities of Caria allied with Persian king Xerxes I (519–476 BC) and
took part with their ships in the naval battles of Artemisium and Salamis, with Queen
Artemisia I (6th–5th century BC) leading 70 trieres. Before the battles,
Themistocles tried to detach the Carians (and
the Ionians) from the Persian alliance by leaving messages in prominent places
urging them not to fight against the united Greeks or at least to remain
neutral. According to Plutarch
(46–127 AD), Themistocles' mother was not of Thracian origin but from Caria
and was named Euterpe. Neanthes of
Cyzicus (3rd–2nd century BC) adds that Themistocles' mother was from
Halicarnassos.
After the Persian Wars, the cities of Caria joined the Delian (Athinean)
League. The tribute lists of the Hellenotamiai
(treasurers of the league) mention the Grecocarian cities of Tralles,
Miletos, Mylasa, Halicarnassos, Termera, Nyssa, Pedasa, Cnidos, Iasos,
Alabanda, Caunos, and Caryandes. Both, Ionian Greek and Carian language
were spoken in the country. As different
dialects of a relative common language. The Greek found in inscriptions from this
period was in the Ionic dialect, the same as that used by the Greek city of
Miletos in Caria. In 428 BC, the Carian cities returned to the suzerainty of
the Achaemenid Persians. In the early 4th century BC, the country was governed
by Hecatomnos (391–377 BC), who was succeeded by
his son Mausolos (377–351 BC).
Alexander the Great, after his successful siege of Halicarnassοs (334 BC), conquered the
entire region and incorporated it into his Greek empire. Alexander was aided in
the conquest of Caria by the local queen Ada,
who had been overthrown by the Persians. Alexander reinstated her to the
throne, and Ada named Alexander himself as her successor. After Alexander the
Great, Caria was successively ruled by the Macedonian dynasties: Lysimachos, the Seleucids, the Ptolemies, the kings of
Pergamos, the Rhodians, and Mithridates VI Eupator from Pontos.
Notably, Caria, which had its own, relative to Greek language during the
Archaic and Classical periods, saw the disappearance of its local inscriptions
with the creation of the Hellenistic kingdoms. Greek became the exclusive
language of public communication and the spoken language of the population.
During the Hellenistic period, Caria experienced Hellenization—the integration
of a relative to Greek culture into the pan-Hellenic world. This involved the
adoption of a Greek identity and participation in the practices of the broader
Greek world. With the adoption of Greek as their national language, the use of
the local Carian dialect for public communication vanished, and it eventually
disappeared as a spoken language.
Under the Roman Empire, in 129 BC, Caria became part of the Roman province
of Asia. In the 4th century AD, under Emperor Diocletian, the Roman province of
Asia was divided, and Caria became a separate administrative region. Under
Justinian, it became part of the "Cibyrrhaeot"
Byzantine Theme.
Christianity spread slowly in Caria, where paganism was deeply entrenched.
The region was visited by the Apostle Paul.
Christianity fully prevailed in Caria, only after the capital of the Eastern
Roman Empire was moved to Constantinople and Christianity became the
official state religion.
In the 7th century AD, the Byzantine Empire established a new administrative
system with the Byzantine Themes, which changed Caria's administrative status.
The Turks conquered the region in the 13th century AD and turned it into an
Emirate. Many Muslims from inner Asia were moved to the area, resulting in its
complete turkification.
The islamization and the turcification was a long term process. The Turks turned off the light of civilization in Anatolia, the
birthplace of RATIONALISMUS and SCIENCE, who "set man on his own two feet" through the classical and
unsurpassed Greek culture and rationalism. The darkest and most Violent period
(against Greek, Byzantine and Christianity)
in Anatolia started !!!A census during the creation of the
Ottoman Empire showed that 90% of the Greek and Christian population convert to Muslims almost
immediately after the conquest, and only
10% consisted to be still Greeks and
Christains. The Ottomans moved the capital of Caria from Mylasa to the small village of Muğla to better govern the region. According to historians, the
Greek Christian population at the
beginning of the 20th century accounted for 40% of the total population. This
Greek population completely relocated to the neighboring Greek islands, with
most leaving their homes in 1919-1920.
Notable Cities and Figures
Α)The Famous Miletos: The City
of Philosophers
Miletus is also considered an Ionian city, as it was located right on the
border between Ionia and Caria. It was a significant center of philosophy and
science. Thales (640 or 624–546 BC), a pre-Socratic philosopher-
mathematician , the first Greek and world philosopher, and one of the seven
sages of antiquity, was born and lived here. Around 600 BC, Thales founded the "Ionian School" in Miletos. Other important
pre-Socratic philosophers- physicists from Miletus were Anaximander (611–546 BC) and Anaximenes
(585–525 BC). Other significant Milesians included Hippodamos (c.
498–408 BC, urban planner), Aspasia (c. 470–400
BC, Pericles' wife), Aristides (writer), Hecataeos (historian), Hesychios
(6th century AD, Greek chronicler and biographer), Isidoros
(6th century AD, Greek architect and one of the two architects of the Hagia
Sophia in Constantinople), Aristagoras (5th–6th
century BC, Tyrant of Miletus), Leucippos (5th
century BC, philosopher who, along with Democritos, is considered a
father of atomic theory), and Philiscos (4th century BC, rhetoric teacher and
student of Isocrates).
B) The Famous Halicarnassus: The City of
Artemisia I and Herodotus
Artemisia I (5th century BC): She is known for her role in the
naval battles of Artemisium and Salamis in 480 BC. Before the Battle of
Salamis, a council was convened by Xerxes I, where everyone except Queen
Artemisia I agreed to a naval battle at Salamis. She advised the Persian king
not to fight at Salamis, predicting that he would be defeated by the Greeks,
who were better trained at sea. Despite her advice, Xerxes I decided to attack
the Straits of Salamis.
During the battle, Artemisia I's ship was pursued by an Athenian trireme.
Artemisia I was forced to sink the ship of King
Damasithymos, leader of the Calyndians.
The Athenians believed Artemisia's ship was an ally and stopped their pursuit.
Xerxes I, who was watching the battle from Mount Aegaleo, asked who had sunk
the ship, which he thought was Greek. Someone replied that it was Artemisia I.
Xerxes I famously exclaimed: "My men have become women, and my women have
become men."
After the battle, Xerxes I convened a war council and specifically asked
Artemisia I, who was the only one who had advised him not to attack the Greeks
at Salamis. Xerxes I told her that Mardonius had advised him to stay and attack
the Peloponnese, or to let Mardonius choose 300,000 men to conquer Greece for
the king. Artemisia I advised the Persian king to immediately leave with his
fleet and army, and to leave Mardonius with the army he requested. This time,
Xerxes I listened to Artemisia I's advice and sent her along with his children
to Ephesus, as he had taken his illegitimate sons with him on the campaign.
C). Herodotus
(Halicarnassus 484 BC – Thurii 425/410 BC): He was an ancient
Greek historian, traveler, and geographer. He is considered the founder of the
science of history. His only work appears to be The Histories, which
describes the wars between the Greeks and Persians, including a wealth of
geographical and ethnographic information. He was called the "Father of
History" by Cicero. In his work,
he also appears to have dealt with geology, botany, chemistry, and medicine.
D. The Hecatomnid (Ecato=Hundrend) Dynasty – Mausolos
The
Hecatomnides Dynasty – Mausolos: Caria included important dynastic
families that dominated the local political scene for years. The most
significant was the Hecatomnid family from Mylasa. In the early 4th century BC,
they managed to be appointed by the Persian king as satraps of Caria, under
Persian control. For a period of time, they were also satraps of Lycia.
The Hecatomnides took their name from the first satrap appointed by the
Persians, Hecatomnos. The most famous member of
the family is Mausolos, son of Hecatomnos. His siblings,
Idrievs and Pixodaros, also served as satraps of Caria. Pixodaros even proposed his daughter as a bride for
Philip II of Macedon. Mausolos' and Pixodaros' sister, Ada, adopted Alexander
the Great as her son when he conquered Caria. As satraps, Mausolos and the
other members of the Hecatomnides dynasty served the Persian Empire faithfully.
They clashed several times with Greek cities. They achieved a decisive victory
against the Athenians, eventually forcing them to dissolve the Second Athenian
League. It is noteworthy that the Hecatomnides used fylly Greek culture.
The Hecatomnides maintained
diplomatic relations with several Greek cities, such as Knossos in Crete. They
were honored by Greek cities, such as Miletos, at the pan-Hellenic center of
Delphi. The coins of Mausolos, as well as all the Hecatomnides, combined Ionian
greek and Carian elements. The inscriptions on the coins were always in Greek, not Carian, e.g., "Mausolos,"
and had Carian iconography, such as depictions of Zeus from Labranda.
A significant development was Mausolus' decision to move his seat from Mylasa, the family's original seat, to
the Greek city of Halicarnassos. The
result of the Hecatomnides policy was a
Greek city becoming the seat of a Persian satrap. The Hecatomnides, and
especially Mausolos, encouraged many cities in Caria to adopt the Greek model
of the polis as a model of organization. Mylasa adopted the city model
with decrees, using assemblies, an Ekklesia tou Demou (Assembly of the
People), and the division of citizens into three tribes. Other Carian cities
would also use the city model and Greek inscriptions to record public
decisions, but would simultaneously use both the Greek and Carian languages.
For example, a discovered bilingual decree from Caunus in Caria, which records
the offer of the status of consul to two Athenians, is in Carian, but also has
a Greek translation at the bottom of the stele.
The Hecatomnides, and especially Mausolos, had a significant construction
program. It consisted of building temples and other structures in Carian
religious centers, such as Labranda and Mylasa, where there was a complex use
of Greek and Persian elements within a Carian context. A particular feature was the use of Greek monumental architecture and
inscriptions in Greek. In Carian buildings, one can see the combination of
elements of Greek architecture, the Greek language, elements of Persian
iconography, and original uses of Greek architectural forms.
The Mausoleum of Halicarnassus
The most famous building of Mausolos and the Hecatomnides is the renowned
Mausoleum, the tomb of Mausolus, which is considered one of the seven wonders
of the ancient world. Mausolos was succeeded by his sister and wife, Artemisia
II of Caria, who built the «Mausoleion» of Halicarnassos in his honor. It was a
massive structure that combined the architecture of a Greek temple and a
pyramidal roof. The Mausoleum featured rich sculptural decoration. Famous Greek
sculptors of the time worked on its completion: Bryaxis, Timotheus, and Leochares.
Its iconography was impressive, containing classic themes of Greek art and
emphasizing the conflict between
Greeks and barbarians—the conflict of civilization and chaos. The
iconography of the conflict between Greeks and Persians, the Amazonomachy (battle with the Amazons),
and the Centauromachy (battle with
the Centaurs) on this monument is particularly noteworthy, especially since it
was commissioned by a Carian satrap of the Persians.
Herodotos from Halicarnassos. Caria, Asia Minor. The father of History!
2) PHRYGIANS
The Phrygians were a tribe
who migrated from the
Balkans, modern western Macedonia in
Greece, around 1200 B.C., following the
fall of Troy and the Hittite Empire. This migration filled the power vacuum
left in the region of Asia Minor. The Phrygians are considered a mixed GrecoThracian
tribe.
Linguists have proven that the
Phrygian language is closely related to the Greek dialects of that era. Along with the Carian language, Phrygian was the most closely
related language in Asia Minor to the Greek dialects of Aeolis and Ionia.
Starting in the 8th century B.C., the language was written using the Greek
alphabet. Around 300 Phrygian funerary inscriptions have
survived.
Linguists have found significant similarities with Greek languages:
- Many similar words.
- Similar language morphology (with cases and endings).
- Syntax that Grammatik is
identical to Greek.
A group of Turkish linguists reportedly read the Lion Rock inscription at Gordion in 2024
and concluded that the Frygian language showed a close relationship with the Greek
dialects of Thessaly and Epirus from that period. The study was published in
2024 in the scientific journal Kadmos. The inscription is from the 6th century
B.C.
The same article, by Professor Mark Munn was published in the
journal Kadmos in 2024. In his study, Munn
provides a corrected reading of the inscription on the monument, which dates to
the 6th century B.C. His findings confirmed a long-held hypothesis that the
inscription refers to "Materan," a name for the Phrygian Mother
Goddess.
While the Phrygian language
has been shown to be closely related to Greek, the specific study from 2024, claims
a close relationship with the Greek
dialects of Thessaly and Epirus.
The oldest Phrygian inscriptions, 395 in total, use a Phrygian alphabet that is totally similar in form and structure to the ancient Western Greek alphabets and has a very similar vocabulary.
Indo-Europeanists speak
(against the findings and evidence) of a
similarity that is due to a common Indo-European origin, but it is completely
obvious that it is a Greek language that the Phrygians took with them from
Thrace and Macedonia when they went to Asia Minor.
From the 3rd century B.C. onwards, Neo-Phrygian inscriptions appear, which
are 100% identical to other Greek ones. The vocabulary and etymological
connections are Greek.
The mycaenean type of king Midas tomb
Phrygian Migrations and Kingdom
The Phrygians were a large group of GrecoThracian
tribes that migrated from Central Balkan
Peninsula in the late 13th century B.C. A significant portion of this group were
settlers in the northern regions of Greece, while the rest continued their
journey, arriving in the Troad region of
northwestern Asia Minor. Archaeological evidence points to their early
settlements in Macedonia, where they were known as Vryges or Brigges. The
Phrygian migratory group that continued its journey eastward along the Thracian
coasts of the Aegean appears to have merged with parts of other Thracian tribes
before reaching the Troad.
The main body of the Phrygians settled in the area of
the Sangarius River, where the city of Gordion would later become the capital of the Phrygian
Kingdom. The region was then named Phrygia
In the west, after 900 B.C., the Phrygians began to
lay the foundations of a centrally organized, prosperous, and wealthy kingdom.
It reached the peak of its power between the 9th and 8th centuries B.C.
Midas and Alexander the Great
It's a fact that King Midas
captivated the imagination of the Greeks of his time with his fabled,
inexhaustible wealth, which came from exploiting the gold-bearing deposits of
the Pactolos
River. Herodotus refers to the earlier Phrygian
settlements in Macedonia, to the famous gardens on Mount Bermion, and clarifies that they were then called
Brigges before they migrated to Asia Minor. He also mentions the royal throne
on which Midas sat to pass judgment and which he dedicated at Delphi.
Arrian refers to the visit that
Alexander the Great made to the acropolis of Gordion,
where the famous "Gordian Knot" was
located. Alexander cut the knot with his sword, fulfilling the prophecy that
said whoever untied the knot would become the master of Asia. During the Hellnistic
period (from 300 BC.), the Hellenization and assimilation of the Phrygians was
completed, and they cease to exist as a distinct people.
Phrygian texts are divided into two main categories,
separated by a vast period of roughly half a millennium.
The Old Phrygian texts come from various
locations, including Phrygia proper and the city of Midas, Bithynia, eastern Phrygia
(Ankara and Gordion), Galatia, Pteria (Hattusa), and extending to
Cappadocia and Tyana
Research has shown that the Phrygian language belongs
to the Greek family, or very close to
Greek . Phrygian, like Greek, has been proven to belong to the Western centum
group of European languages (Eastern, saten, was the similar Aryan).
Professor of Greek linguistics at the University of
Paris, O. Masson, highlighted
the many shared linguistic elements in the syntax and vocabulary of Phrygian
and Greek. He concluded with a fundamental question: "These astonishing similarities, which are justified to some extent by
their close prehistoric ties, are they simply due to the fact that the two
peoples coexisted for centuries in the same geographical area, or to the fact
that Phrygian and Greek belong to the same branch of Indo-European?"
&&&&&&&&
ΤRΩΕΣ. Trojans
The Trojan War is considered by many scholars to have been a civil war between two Greek tribes.
To begin with the Trojans, we mast notice that they are called Ilians
in the Iliad,
as well as Dardanians (from Dardanos). This was a completely Greek population, who migrated to Asia Minor
around 1.500 B.C. from Samothrace (the island of
god Dionysus and the Cabeirian) to the opposite coast, an area known as
the Dardanelles (which was previously
called the Hellespontos and now in Turkish Canakale) .
The language of the Trojans is
completely unknown because not a single inscription has ever been found. Therefore, only conjectures
can be made.
However, all
the Trojans have Greek names. Examples include Priamos, Alexandros
(Paris), Hector, Cassandra, Laocoon, Aeneas, Antenor,
Pandaros…. Even their allies in
the Trojan War had Greek names, such as Sarpedon, Glacuos, Astyohos….
They had
the same gods, such as Zeus,
Apollo, and Aphrodite. In the Trojan War, Apollo and Aphrodite actually supported the Trojans, in contrast to
Athena and Poseidon, who backed the
Achaeans.
There were also kinship ties. For instance, Helen, Menelaos, Paris, and Hector demonstrate intermarriages
between the two peoples.
Homer describes
their civilization as being identical to the Mycenaean one in every respect.
They had the same architecture, temples, Cyclopean walls, and bronze weapons.
The Trojans also appear to have an "Olympian origin," just like the
Achaeans, suggesting a shared kinship.
Dardanos
The progenitor of the Trojans, Dardanos, was the son of Zeus
and the brother of Iasion. He
came from Samothrace island and is
considered to be from a "proto-Greek"
or "pre-Greek" tribe. The Dardanelles,
which were previously called the Hellespont, are named after him in mythology.
The first Greek Civil War
The argument is that Troy belonged to a Greek
periphery, which included nearby islands and regions like Lemnos, Lesbos, Samothrace, Tenedos,
Imbros, and the Propontis. This was an area that traditionally belonged to
the Achaeans before the Trojan War.
Troy was built at the most critical point of the
Hellespontos, the most strategic strait, which controlled trade with the Euxine
Sea (Black Sea), the granary of the Mediterranean. This is the same region
where Frixos and Helle
traveled and where the Golden Fleece was found,
demonstrating its wealth and economic importance.
Therefore, the Achaeans attacked Troy for
economic and strategic reasons, and not simply because Paris stole the
beautiful Helen.
ALLIANCES
Some Greeks fought on the side of the Trojans, including the Lycians, Carians, and Paphlagonians.
Archaeology
The Troy of the 7th level is widely considered to be
the Troy of Homer's epics. Archaeological evidence from this level has proven
that its civilization was completely
identical to that of the Achaeans, with similarities in weapons, pottery, and
architectural structures.
The city had similar walls and
urban planning to Mycenae and Tiryns, with an identical acropolis. They had
completely identical bronze swords, shields, bows, and spears, as well as
completely similar religious figurines.
Completely identical pottery
was also found, a fact which cannot be attributed entirely and exclusively to
trade relations with Mycenae.
Therefore, it was a civil war (some "so-called scientists" refer
to it as an "intra-Indo-European conflict"). It was, in fact, a clash
between the Achaeans, who were proto-Greeks from southern Greece, and the
Trojans-Dardanians, who were proto-Greeks from Dardania/Aeolis.
Scholars like Moses Finley, I.
Rostovtzeff, and Martin West propose that the Trojans were not simply a proto-Greek
people, but a people completely same to
the Achaeans.
Troy and the Greek mycaenean world 1200 bC.
Genealogical Chart
The following lineage shows the shared origin of the
Trojans. It shows that the other Greeks
considered them as Greeks:
·
Zeus → Dardanus (and Iasion, both were brothers of Orpheus)
→ Erichthonius → Tros (Trojan) → Illos (from whom "Illion
and Illiad" gets its name) → Laomedon → Priamos (also known
as Podarkes) → His sons, Hector, Paris-Alexandros, Kassandra, etc.
·
Aeneas, the son of Aphrodite, travels to Rome.
All of this serves as powerful evidence, not just an
indication, that the Trojan War was a civil conflict between proto-Greek tribes,
for controlling Hellespont, the gate of «Golden Fleece».
Hittite Records for Troy.
·
The Hittite king Muwatalli II made a diplomatic
treaty with the king of Willusa (a corruption of Ilusa/Ilion).
·
The Willusa;s king's name was Alexandru, an
entirely Greek and Mycenaean name. This same name was also found in Mycenaean
inscriptions by John Chanwick,
though as a female name.«A-re-ka-sa-da-ra» !
·
Furthermore, the Hittite archives from Hattusa refers
often to the Ahhiyawa, who were the
Achaeans.
&&&&&&
Lycians
1. Origin of the Lycians
According to historians like Herodotus and Pausanias,
the Lycians were Cretans who migrated to Asia
Minor. Mythology says that Sarpedon and Minos quarreled over who would
be king of Crete, and Minos won, exiling Sarpedon. Sarpedon took his supporters
and went to a region in Asia Minor called Milyas. The Lycians themselves
originally called their people Termilae
until the arrival of the Athenian Lycus,
son of Pandion and brother of Aegeus. Lycos took power after Sarpedon died in the
Trojan War and the land was named Lycia and the people Lycians.
Culture and Religion
The Lycians particularly worshipped Apollo and Leda.
Their customs were similar to those of the Cretans. A distinctive feature of
their culture is the rock-cut tombs, which are carved into cliffs.
Language and Archaeology
The Lycian language belong to the western European pro-greek family and related to other
Anatolian languages. The oldest inscriptions in the Lycian alphabet date back
to the 6th century BCE, with Greek Ionian dialect becoming the dominant
language later, especially during the Hellenistic period. (300 bC.)
The archaeological culture of the Lycians is
characterized by rock-cut tombs, often shaped like houses or temples
with impressive stonework. They also created "sarcophagus-tombs" with
roofs shaped like inverted boats. Important examples can be found in Telmessos, Xanthos, Patara, Myra, and Phaselis.
Some researchers identify the ancient Lycians with the
Lukka or Lukki people mentioned in Hittite texts.
Conclusion
·
Origin: The Lycians and Lydians were indigenous
ancient peoples of Asia Minor, with influences from neighboring civilizations
(e.g., Crete for the Lycians).
·
Language: They spoke Lycian and Lydian respectively,
which were European, relative but not
the same with Greek languages(progreek
family languages). The infuence from Greek alphabet, Greek words, Syntax and
Grammatical, morphology is obvius.
·
Names: Their names may sound Greek due to linguistic
convergence or Greek interpretation, but the etymology does not indicate Greek origin for all of them.
·
Relationship with the Greeks: They were
neighboring peoples with close cultural contacts with Greek tribes. Greek
identity developed independently, although it was influenced by interaction
with these peoples.
The name of «Lyk»
its not from the Greek name of «Lykos =Wolf». But the Greek name of «Lyk=Light» ( the word lux, light…in the various
European languages)
Relationship with the Greeks
The Lycians were white European people. They belonged to the «Hellenic
Mediterranean Homoethnia» and did have close cultural and commercial ties with
the Greeks, particularly from the Archaic period onward, when Greek cities were
established in Asia Minor.
The
biggest and most famous (among the hundred others) Greek cities in Lycia were the Telmissos,
Xanthos, Patara, Myra, Phaislis….
Myra was
the birthplace of the most famous man in history of hyman kind. The Epikop of Agios
Nikolaos, Saint Nicholas, known as Santa Claus. It is where the Saint's cathedral and his tomb are located.
&&&&&&&
The Lydians
There are various hypotheses regarding the origin of
the ancient Lydians. One theory connects them with the Homeric Maionians.
The Bible considers them Semites, descendants of Lud, the youngest son
of Shem (the progenitor of Semitic peoples and grandson of Noah).
However, the most
likely version is that of Herodotus,
according to whom the Lydians share a common origin with the Carians and, by extension, other
related peoples like the Lycians.
So they have the same ancestors with Greeks.
The Lydians were an ancient people of Asia Minor with
whom the Greeks from the cities of the region had developed many relationships.
Writings about their land existed from many ancient geographers and historians,
including Hecataeos of Miletos, Hellanicos of Mytilene,
Xanthos the Lydian, and Aristotle. Homer, however, makes no reference to
the Lydians. Instead, he mentions the Maionians (Mionians)
1.
The Origin of the Lydians
The leaders of the Maionians were Talaimenes, Mesthles, and Antiphos. They lived
in the area of Mount Tmolos, on the northern
slopes of which lay Sardis, the later magnificent capital of the
Lydian Kingdom. They were almost a Greek/ or fully hellenized tribe.
To be purified from a murder, Heracles received
an oracle dictating that he be sold into slavery for three years. The one who
purchased him was Omphale, the queen of Lydia. Heracles and Omphale had three sons. One of them, Agelaos,
was an ancestor of the Mermnad Dynasty,
to which the famous Croesus ( Krisos) belonged, the last king of Lydia before its
subjugation by the Persians. Another son, Alcaeos, was the ancestor of Agron, who would become the first
king of the Heraclid Dynasty. This
dynasty ruled Lydia for 505 years (1200-700 B.C.) until it was overthrown by Gyges,
who founded the Mermnad
Dynasty, of which Croesus was the final king.
The Maionians
were a mixed people, descendants of the Locals and Greeks who had settled in
the region and intermingled with the original indigenous population. This
native population belonged to a "Aegean Mediterranean" (People of
Greek Homoethnia) substratum and
maintained its own customs, traditions, and religious beliefs, which were based
on matriarchal institutions.
It appears that after the Hittite conquest of the
area, the pure Lydian element would rise to prominence. The Lydians would
ultimately impose not only their language and name but also their rule over the
Maionians, who had already adopted many elements from the indigenous
population. This occurred after the fall of Troy and the Phrygian invasion in
1200 B.C. ... and in 1200 B.C., the
Hittite Empire disintegrated, and numerous Hittite refugees fled to the region.
The Hittite element would prevail, taking control of the country in
collaboration with the element of Maionians and with the help of the Mycenaeans. This
either led to the expulsion of part of the indigenous "Mediterranean"
population or its rapid assimilation.
The migration of half of the country's population to
Italy (Etruria) under the leadership of Tyrrhenus, as mentioned earlier, occurred
during this period. The appearance of the Etruscans in northern Italy is dated
to the 11-10th century B.C. The Lydians gradually lost their language and were
largely assimilated by the Greeks from the Asia Minor coast, (Ionians,
Aeolians, Dorians…). Strabo, in the 1st century
B.C., noted: "...The Lydian language
is not preserved at all in Lydia itself..." The Lydian alphabet was derived from the Eastern Greek prototype and
was written from left to right. Certain Greek letters that were not needed
were used to represent some of the more specific sounds of the Lydian language.
Lydian appears to be descended from local Anatolian, but they were not Semitic, although in some respects it
shows similarities to Hittite.
The Heraclids
According to Herodotus, Lydia was ruled by three royal dynasties from the 2nd millennium BC until 546 BC; the first and second dynasties were mythical, while the third was historical. Herodotus records three Maeonian kings: Manes of Lydia, his son Atys of Lydia, and his grandson Lydus. Lydus gave his name to the entire country and its people; the last descendant of this dynasty was Iardanus. Hercules served both Iardanus and his daughter Omphale. Hercules had a romantic relationship either with Omphale herself or with a slave from the palace. The result of this relationship was Alcaeus, the first Heraclid king of Lydia. Herodotus writes that the Heraclids ruled Lydia for a total of 22 generations and 505 years (starting around 1192 BC). The first Heraclid king, according to Herodotus, was Agron, the great-grandson of Alcaeus. He was succeeded by 19 other kings, with the throne consistently passing from father to son, as Herodotus notes: "the son receiving the rule from the father." In the 8th century BC, Myrsus became the penultimate Heraclid king of Lydia, succeeded by his son Candaules, who was murdered along with Myrsus' son by his former friend Gyges. Gyges then became the founder of the third dynasty, the Mermnads. However, it appears that throughout the period of the Heraclid dynasty, Lydia, as many claim but has not been proven, was under the suzerainty of the Assyrians.
Language and
Culture
·
Language: The Lydians spoke the Lydian language, which
was a member of the Anatolian branch of the progreek family. Lydian was not a Greek language, although derived
from the same source with Greek and it
was influenced by Greek due to its proximity to Ionian cities like Ephesus and
Miletus. Inscriptions in Lydian are scarce but point to a distinct language
with its own alphabet.
·
Relationship with the Greeks: The Lydians had
extensive contact with the Greeks, especially with the Ionian cities, and
influenced Greek culture in areas such as economics and art. However, they are
not considered a Proto-Greek tribe.
·
Greek National
Name. The Lydians took their name from Lydόs, son of Atiοs, who was the
mythical king of the Myians, the ancestors of
the Lydians (Herodotοs). The name Lydia-Lydos is of unknown etymology. The most possible is that it is from the Greek «Lyo» or «Lyden» = the one with a strong, uninterrupted flow,
the impetuous or the impetuous.... it is rejected by the
Indo-Europeanists, because if it is Greek, it undermines their theory that the
Lydians belong to the eastern branch of the Indo-Europeans and not to the Aegean-Mediterranean
progreek, from which the Greek word also comes.
·
Linguistic Convergence: Early European languages
share common roots, and the names may derive from similar words or sounds.
·
Greek Interpretation: The Greeks often gave names
to foreign peoples based on their own words or myths, adapting foreign names to
familiar Greek ones.
·
Cultural Interaction: Long-term contact with the
Greeks may have led to the adoption of Greek names or mythological connections.
The Lycians and Lydians are not considered Proto-Greek
nations that contributed to the formation of the Greek nation during the
Archaic and Classical periods. Although they belonged to the early Aegean-
European family, like the Greeks, their languages and cultures were relative
and distinct at the same time. The Greeks of Asia Minor
(Ionians, Aeolians, Dorians) originated from Greek tribes during the Mycenaean
and Archaic periods, while the Lycians and Lydians had their own historical and
cultural developments who is unknown in main scale.
·
Aegean - Mediterranean Kinship: As Aegean-Mediterranean
peoples, the Lycians and Lydians shared
distant linguistic ties with the Greeks,
but they were closely related to them
than other eastern European peoples in Anatolia (e.g., Hittites, Kappadocians).
·
Formation of the Greek Nation: The Greek nation
was primarily formed by the union of tribes such as the Achaeans, Ionians,
Dorians, Eolians, Epirotes, Etolians, Macedonians some southern Thracian
tribes, Carians , Frygians, etc., with similar
languages who became one common for
everybody of them, religion, and cultural practices. The Lycians and Lydians
remained separate peoples, although they were influenced by Greek culture,
particularly from the Mycenaean time . They had a related
culture, almost the same pantheon, the same Greek alphabet, the same
architecture, there were approximately
similar customs.
·
Βut also the Greek
nation was born with the union of the Greek city-states (1.200 city states in Asia Minor at this times) by
the Macedonians. Who (the Macedonians) also created the new Greek language, the
COMMON- «KOINE». So the Hellenized Lydians and Lycians, participated fully in
the creation of the Greek nation that took place during the Hellenistic era.
They cease to be Lydians-Lycians, Paphlagonians… and call themselves GREEKS. HELLENES.
They feel Greeks and thus relate their historical existence for 1600 years as
Greeks and Byzantine Greeks, to their conquest and violent Islamization by the
Mongol tribe of the conquered Turks.
*****
MYSIA
Mysia was located in the northwestern part of ancient
Asia Minor. To the east, it was separated from Bithynia by the Rhyndacus
River. Its natural borders were the Propontis and the Hellespont
to the north, the Aegean Sea to the west, and the Caicus River
and Mount Temnos to the south.
The area extending from the Hellespont to Bithynia was also known as "Hellespontine Phrygia" or "Lesser
Phrygia." On the western side of Mysia
was the Homeric Troad, which covered the area
from the Hellespont and Propontis in the north down to the Gulf of Adramyttiom. East of the Troad, reaching Bithynia, was
Mygdonia.
Along Mysia's Aegean coast lay Aeolis
with its 12 Aeolian cities. To the south was "Greater
Mysia," or Mysia proper, in contrast to the Phrygia of the
Hellespont, which, along with the Troad, constituted "Lesser Mysia."
The southernmost part of Mysia was called "Teuthrania,"
where the city of Pergamon flourished.
The region is mountainous with many rivers and was
extensively forested in ancient times. The most important mountains were Mount Ida (Idis- named fom Cretan settlers, from the
mount Idis in Crete) "in the Troad," Mount
Olympus (the Mysian Olympus) on the eastern border, and Mount Temnos, the southern boundary with Lydia. The
most well-known rivers were the Rhyndacos (to
the east), the Macestos (the main river of
Mysia), the Aesepos, the historical Granicus, the Scamander near Troy, and the Caicos
to the south (border with Lydia). Notable lakes included Lake Apolloniatis and lake Aphnitis.
History
The Mysians, a tribe related to the Phrygians and
Thracians, are first mentioned by Homer as friends and allies of the Trojans
and enemies of the Achaeans (Iliad, Book B, 858).
During the historical period, after the coastal areas
were settled by the Aeolians, the Mysians, along with neighboring peoples, fell
under the control of the Lydians (Herodotus, Book A, 28) and later the
Persians. Under Darius, Lydia and Mysia formed the second satrapy of the
Persian Empire.
After the Greco-Persian Wars, Mysia became an
ally of the Athenians. Following its conquest by Alexander the Great, it
became part of his successors' kingdoms and was divided among them after the
establishment of the Kingdom of Pergamon in 283
BCE. When the Kingdom of Pergamon was bequeathed to Rome, Mysia
became part of the Roman province of "Asia," a status it maintained
throughout the Byzantine Empire.
Coin if Kyzikos
Historical Cities
In addition to the initial coastal Aeolian colonies,
many other cities flourished in Mysia and achieved great prosperity. These
included: Adramyttiom, Adrasteia, Antandros,
Apollonia, Assos, Atarneus, Gargara, Cyzicus, Lampsacos, Miletoupolis, Parion,
Pergamon, Pitane, Priapos, Proconnesos, Stratonicea, Teuthrania, as well as the cities of the Troad: Abydos, Alexandria
Troas, Amazitus, Dardanos, Zeleia, Ilium, Larissa, Scamandreia, Scepsis,
and many others.
The Language
We do not have any
written inscriptions from Mysia. Therefore, we do not have any primary source
for what their language was. In this case, according to the rules of science,
the references of the ancient writers who visited, lived in Mysia and mentioned
their language take the place of source. Herodotus, who mentions that it was
similar to Phrygian, therefore a mixture of Greek and Thracian elements. A
language that is related to Greek, Phrygian and Carian, which belonged to the
narrowest circle of Greek languages
The speculations of the Indo-Europeanists that it
could have been one or the other…., are simply speculations. Because without
proof or sources, the claims are fairy tales and malicious propaganda.
&&&&&&&
Bithynia
The first inhabitants of this region, which is
traversed by the Sangarius River, were the Hittites, who were
later displaced by the Phrygians.
Bithynοs
Bithynοs was the son of Odrysos, the king of a Greek Thracian tribe, the Odrysae, from which the father of the geopolitician Thucydides also descended, and the brother of Thynus. He is also mentioned as the adopted son of Phineus, making him the half-brother of Paphlagon. Bithynus, son of Zeus and the Titaness Thrace, was also the half-brother of Dolongus. According to Stephanus of Byzantium, this Bithynus gave his name to Bithynia.
Classical Period (from 5th century BC.).
Bithynia got its name from the Bithyni a
Thracian tribe, who moved to Asia Minor in 8nt century.
Herodotus
records them as one of the Thracian tribes, along with the Thyni.
The peoples who spoke the Thracian language migrated from the Balkans to
Asia Minor at the beginning of the Iron Age. The Bithyni and Thyni
settled simultaneously, driving out earlier peoples such as the Mysians
and Caucones. According to Herodotus, the Thyni
and Bithyni were neighbors. Although there's no specific information on
their language, Herodotus is clear that they spoke Thracian.
The Greeks were also present in the region with cities such as Cios, Chalcedon
(modern Kadıköy) at the entrance of the Bosphorus, Byzantium (modern
Istanbul), Heraclea Pontica (190 kilometers
east of the Bosphorus), Astacos e.t.c.
The Lydian king Croesus conquered the area, and
it remained under Lydian rule until the region was conquered by the Achaemenid
Empire in 546 BCE. After the Persian conquest, it became part of the
Satrapy of Phrygia, which included all the areas on the Black Sea coast.
After the death of Alexander the Great, the
region regained its independence and remained a Hellenistic state until it was
conquered by the Roman Republic in 71 BCE.
After Alexander's death, the native Bithynian prince Bas of Bithynia and his son Zipoetes I established the Nicomedian dynasty,
which ruled the Kingdom of Bithynia for more than two centuries. Zipoetes I was
the first member of the family to receive the title of King in 297 BCE. He was
succeeded by his son, Nicomedes I Philhellene,
who founded the kingdom's capital, Nicomedia (modern Izmit). The city flourished during his long
reign from 278 to 255 BCE. His successors, Prusias I, Prusias II, and Nicomedes II Epiphanes,
proved to be capable kings and had a significant influence on the other
monarchs in Asia Minor.
However, Nicomedes IV
Philopator couldn't withstand the continuous aggressive actions of Mithridates VI of Pontus.
The Church of Hagia Sophia in Nicaea, Asia Minor, where the Seventh Ecumenical Council was held in 787.
The language of Τhe
Bithynians
The language of the
Bithynians is unknown because they did not leave any written sources. According to Herodotus, it was Thracian. However, as
Thracians we mean a vast and diverse people, which includes more than 25
separate branches, which did not even share the same language (they spoke
related languages, but not a common one. The southernmost tribes of which, had greater affinity with their Greeks and
their language resembled Greek more).
&&&&&&
Lycaonia
Lycaonia was an ancient country in Asia Minor.
It was first mentioned by Xenophon, and later, during the Roman era, it
was given to various local political rulers.
Important cities in Lycaonia included Iconium, Derbe (from which Antipater, a friend of
Cicero, came), Laranda, Lystra, and
others.
Geographical Description
Lycaonia was a state bordering Cappadocia to
the west. The boundaries of this country changed from the time of Xenophon
onward. During the Persian Wars, it also included most of the later Cataonia.
To the south, the Tauros Mountains separated it from Cilicia. Iconiom,
as mentioned in Xenophon's Anabasis, was a big city to the west.
In Hellenistic era, the eastern part came under the
rule of Eumenes,
while the western part, along with Galatia, was given to Amyntas,
and later to others. Strabo later noted that the country expanded to
include a large part of Phrygia. It bordered Galatia to the north, Cilicia and
Isauria to the south, and Phrygia and southwest with Pisidia. Its
natural boundaries were the Taurus Mountains to the south and Lake Tatta
to the north.
Almost the entire country is a plain surrounded by
large mountain ranges to the south and west. The plains contain a barren, white
desert. The emptiness of the country is clearly visible in satellite photos of
Asia Minor.
Despite the desert-like land near Iconium (Iconion means Image in gr), the area
around it was an oasis, suitable for animal husbandry. According to Strabo, the wool produced there was coarse. Lycaonia
was also home to large herds of wild donkeys. The arid soil was rich in salt
deposits, which were a valuable trade commodity. Due to the salty soil, the
water from most springs was only suitable for sheep, while drinking water for
humans had to be drawn from deeper wells. The water from the mountain springs
would flood the plains, forming large saltwater lakes instead of rivers. The
largest of these, Lake Tatta, was on the border with Phrygia. Another
well-known lake was called "Laodicea the Burnt."
The inhabitants of Lycaonia,
the Lycaonians, were mostly nomadic shepherds and raiders. This
lifestyle made them a warlike people who never fully submitted to Persian rule.
According to Greek mythology, they were descended from King
Lycaon of Arcadia. Dionysius of Halicarnassus
states that the original name of Arcadia was Lycaonia.
Politically, Lycaonia was a fluid country with
constantly changing borders. Xenophon was the
first to mention it. Pliny the Elder lists 14
cities, with Iconiom being the most important.
From the time of Antoninus Pius until the end of the 3rd century AD,
there was a "Koinon of Lycaonia,"
whose members were the cities of Iconion, Lystra, Laranda, and Derbe (where
the Lycaonians fought with Croesus against the Persians and, after their
defeat, were formally subjugated). Later, the region was ruled by the Macedonians
Seleucids,
Eumenes
of Pergamon, Antigonus, Ariarathes V of Cappadocia (129 BCE), the
Byzantine Greeks, and finally the Seljuk Turks, who made Iconion their
capital. Apostle Paul preached in
Iconium, Derbe, and Lystra during his first apostolic journey (44-45 AD) and
again in Derbe and Lystra during his second journey. Lycaonian cities served as
episcopal sees.
Before 1923, Iconium, the region's largest city, was
home to 4,000 Greek Orthodox Christians, both Turkish- and Greek-speaking.
Throughout Lycaonia, Greek communities maintained churches, schools for boys
and girls, and other educational institutions at their own expense. Following
the population exchange, these Greek Orthodox communities settled in various
parts of Greece.
Today, the region of ancient Lycaonia is called Karamania, after the city of Karaman (ancient greek Laranda).
Ancient coins of Antiochus IV with the
inscription "LYKAONON" have been found in the area.
·
Language:
The
language of the Lyaonians is completely unknown. Not a single inscription in
this language has been found.
·
"The law of
science is this: When primary, written sources (inscriptions) do not exist,
their place is taken by ancient eyewitness and earwitness writers, such as
Herodotus. The opinions of modern researchers—that it's likely, or probable, or
perhaps, or that because a certain tribe lived in a particular geographical
area, its language was probably not a branch of Greek—have no scientific basis.
These are from nonsense to propaganda. In such cases, the primary source is
Herodotus and the other ancient writers."
Herodotos and
Apollodoros of Rhodes, who speak about Arcadians and the Arcadian
origin of the dynasty of their kings at least. Therefore, Greek or a branch
of Greek language, more correctly, is the most probable. The theories of
Indo-Europeanists are not valid and simply scientifically ridiculous.
Pisidia
Pisidia is a historical
region of Asia Minor, located in modern-day Turkey. The provided text describes
its geography, history, and the indigenous language. Here is a translation and
summary of the key points.
Geography and Environment
Pisidia is situated close
to the Mediterranean Sea but is protected from its hot climate by the Taurus Mountains. The region receives a lot of
rainfall, and the soil is fertile due to the Catarrhactes and Eurymedon rivers. This natural prosperity
helped cities thrive, even though much of the region was arid and rugged.
History
of Pisidia
Early History
During the 2nd millennium, the Dorians (<Dorus: son of Hellen and Orseis), one of the great tribes of the Greek nation, sallied forth from Rhodes and settled on the southwestern coasts of Asia Minor. There, they came into contact with the Ionians (Ion: son of Xuthus and Creusa, grandson of Hellen), the second of the four Greek tribes who were already in the coastal Asia Minor region since the middle of the 12th century BC, as well as with earlier Mycenaean and Minoan colonists from Crete, from before the second millennium. Through the passes of the Eurymedon and Cestrus rivers, they advanced into the hinterland where over time they mixed with the local populations on a cultural, religious, and tribal level.
Pisidia was one of the regions where these mixtures occurred. On its lands, the Ionian, Dorian, and native pre-Hellenic cultures united, making it a great spiritual and commercial country. Influenced mainly by the Dorian way of life, it later evolved into a powerful military force.
The region was inhabited as
far back as the Paleolithic era. The Hittites, who arrived later, named
the area Salawassa, a name that
influenced the greek city of Sagalassos. The Pisidian language is unknoen, though
little is known about it. The Pisidians were considered by Herodot a tribe
related to the Pamphylians.
While the Pamphylians were influenced by Greek colonies, the Pisidians lived in
a mountainous, inaccessible region, which made them culturally less advanced
but also protected them from being conquered by the Lydians or Persians.
Hellenistic and Roman
Periods
Alexander the
Great conquered the
region, and after his death, it became part of various Hellenistic kingdoms,
including that of Antigonos Monophthalmos
and later the Seleucid Empire. The
Seleucids Hellenized the population. Eventually, Pisidia was incorporated into
the Roman Empire in 102 BC. Throughout the Hellenistic and Roman
periods, Pisidia was considered a part of Pamphylia.
The Pisidian Language
Pisidian was the indigenous
language of the region, belonging to the Anatolian branch of the European
family But not for sure. It is known from about 30 inscriptions, which are written in the Greek alphabet and
contain mostly personal names, similar to Greeks. Or with Greek etymology!. Due to the limited nature of the
inscriptions, most translations are based on hypotheses and the context of
funerary stelae. But hypotheses are not science, because science are the
Proofs.
Paphlagonia
Paphlagonia was an ancient
region in the northern part of Anatolia, located between Bithynia and Pontus.
Geography and Economy
Paphlagonia was bordered by
the Black Sea to the north and the Halys River
(‘Aλυς- Αλιεύω-
fishing) to the east. It was a rugged,
mountainous country with fertile valleys that produced hazelnuts and fruits.
The region was famous for its horses and mules and for its ironworking. Major Greek cities, such as Sinope and Amastris, were founded on
its coast.
Origins of the
Paphlagonians
The Paphlagonians were
named after Paphlagon, the mythical son of Phineus.
The Hittites knew them as Pala or Papla. Their language,
Palaumnili, was an Anatolian European language, but not for sure. It's still a
hypothesis, without solid evidence. But their names, during the Trojan war,
were Greek!!! The ancient Greeks, however, viewed the Paphlagonians as
uncivilized and used the word "Paphlagon" to mean "a
chatterer" or "one who talks nonsense."
A History of Conquest and
Independence
1. Early History: The first mention of Paphlagonia is
in Homer's Iliad, which describes King Pylaemenes leading a Paphlagonian army to Troy. After
the Trojan War, the Paphlagonians were
said to have settled in Italy and founded Venice. The region was later
conquered by the Cimmerians, followed by the Lydians and then the
Persians, becoming the 3rd Satrapy of the Persian state.
2. Hellenistic Period: The Paphlagonians participated in Xerxes'
campaign against Greece. When Alexander the Great arrived in 333 BC,
they submitted to him on the condition that his armies wouldn't pass through
their land. After Alexander's death, Paphlagonia became part of various
Hellenistic kingdoms, including those of Eumenes,
Lysimachus, and Seleucus I.
3. Roman Era: In the 2nd century BC, the rulers
of Paphlagonia took the name of Pylaemenes
and were independent of the Seleucids. The last Pylaemenid ruler bequeathed his
kingdom to Mithridates V of Pontus. Rome
opposed this, leading to a complex series of events that eventually saw Mithridates VI Eupator take control of the region.
After the Third Mithridatic War, the Romans annexed the coastal area to the
province of Pontus-Bithynia in 64 BC. The inland areas remained independent
until 7 BC. In the 3rd century AD, Paphlagonia was established as a separate
province with its capital at Gangra.
4. Byzantine Era: Paphlagonia later became a
Byzantine theme for 1000 years. Several
notable figures from this period were of Paphlagonian origin, including Emperor
Michael IV,
Empress Theodora, and the writer John Mauropous.
Cities of Paphlagonia
· Coastal Cities:
o Homer lists Cytorus, Cromna, Sesamos, Aegialos, Erythinos, and Eneti,
with Eneti having disappeared early. (Eneti=Veneti, Venetians in Iltaly
–Venecia)
o Later cities founded by the
Milesians include Sinope and Amastris.
o Other coastal cities were Timolaion, Abonou Teichos
(later called Ionopolis), Cinolis, Anticinolis, Stephane, Armone, and
Zagora.
· Inland Cities:
o The inland fortress of Gangra was later renamed Germanicopolis.
o Other inland cities were Cimiata, Pimolisos, Andrapia (or Neoclaudiopolis), Pompeiopolis, and Sebaste
(whose location is unknown).
· Byzantine Cities:
o During the Byzantine period, Dokea and Kastamone
(home of the Komnenos imperial family)
are mentioned.
The text notes that coins
with Greek inscriptions, including "ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΠΥΛΑΙΜΕΝΟΥ ΕΥΕΡΓΕΤΟΥ" (Of King Pylaemenes the
Benefactor), have been found in many of these locations. Today, the area of
ancient Paphlagonia corresponds to the Kastamonu province in modern
Turkey.
Pontos:
Pontus is a historical region
on the northeastern coast of Asia Minor. It was a center of Greek colonization
and later became an independent kingdom.
Etymology
In ancient texts, the word "Pontus" means «Sea»,
was used as a synonym for the Euxine Sea or
Black Sea. Over time, particularly after historians like Herodotus and
Xenophon, geographers began using "Pontus" to specifically refer to
the southern coastal region of the Euxine Sea, stretching from the Halys
River to Colchis.
Geography
The geographical position
and extent of Pontus are defined by the Parthenios River to the
west, the Olgassys mountain range to the south, Greater Armenia
to the east, and the Euxine Sea (also known as the Black Sea, or Karadeniz
in Turkish) to the north. According to Herodotus, Xenophon, and
other ancient historians, Pontus is the long, wide coastal region of the Euxine
Sea. Geographically, it includes the lands between the Phasis River
(near the modern city of Batumi in Georgia) and Heraclea Pontica.
Inland, the region extends 200 to 300 kilometers, bordered by the inaccessible
mountain ranges of Scysides, Paryadres, and Anti-Taurus.
The two main access routes
from Pontus to the rest of Asia Minor are the Samsun-Sebastea
passage and the Trabzon-Erzurum passage,
which leads to eastern Turkey. Access to the interior from the coast is limited
to a few narrow valleys. The mountainous and largely barren terrain is crossed
by the rivers Halys (Turkish:
Kızılırmak), Iris
(Yeşilırmak), Melanthios, Thermodon (Termecay), Harsiotis (Harşit),
Prytanes, Pyxites or Daphnopotamos (Değirmen Deresi), and Kalopotamos. All of
the major rivers of Pontus flow into the Euxine Sea. The Acampsis River (Turkish: Çoruh) flows near Batumi
in southern Georgia.
Antiquity
Pre-Hellenic Antiquity
According to sources like Herodotus, Aeschylus,
Xenophon, and Strabo (65 BC–23 AD), various indigenous
peoples lived in the interior of Pontus. Some of these groups were later Hellenized,
or, during the Roman and Byzantine periods, were gradually Christianized,
much like other Hellenistic and Byzantine regions. According to these sources,
the area was inhabited by the Asoi or Asaei, Saones, Phthirophagoi,
Heptakometai, Heniochi,
Sindes, Saspeires, Becheiroi, Byzeres, Kissioi,
Paphlagonians, and Halizones,
whom Homer also mentions. Other tribes that lived in the region before
the arrival of the Greeks included the Amazons, Leucosyri or Syrians, Tibareni, Mariandyni,
Chalybes, Mossynoeci, Moschi, Drilles, Macrones,
Macrocephali, Scythini, Cappadocians, Caucones, Chaldaeans,
Sanni, Cercitae, Taochi, Phasianoi, and Colchians.
Of these peoples, the Colchians or Lazes
were the most well-known to the Greeks. They lived in the region of Lazica
(Lazona), east of Trabzon, and took their name from Aeetes'
descendant, Colchus. They were divided into many tribes, such as the Machaellones, Zyndreitai, Apsilae (Apsilians), Abasgoi,
etc. According to Herodotus, they were of Egyptian origin, remnants of the army
of the Egyptian king Sesostris, who had campaigned in Pontus. However,
this view contradicts the fact that the language of the modern Lazes and their
related people, the Mingrelians of Georgia, has no relation to the
language of the ancient Egyptians. Laz and Mingrelian belong to the South
Caucasian linguistic branch, as does the Georgian language, while Ancient
Egyptian belongs to a completely different linguistic branch.
Greek Settlement
Myths about Jason and the Argonauts in Colchis, Orestes'
wanderings in Thoania, Odysseus's adventures in the land of the Cimmerians, Prometheus's
punishment on the Caucasus, and Heracles' journey to Pontus all point to
the existence of ancient trade routes in this specific geographical area. These
myths also acted as powerful magnets, drawing large numbers of Greek migrants
from Greece to Asia Minor and Pontus.
Scholars believe the first
commercial voyages to the region, mainly in search of gold and other metals,
occurred around 1000 BC. The era of major colonization began two centuries
later, in the 8th century BC, with Miletus in Ionia leading the
way. The Milesians colonized the coasts of the Euxine Sea, founding Sinope
in a highly strategic location due to its excellent harbor and smooth
communication with surrounding areas. Sinope, in turn, founded Trabzon, Cromna,
Pteryon, Cytorus, and other famous cities of the region in 756
BC. Beautiful and impressive, Sinope quickly became a significant port,
acquiring a large fleet and considerable power. It's important to note that
Trabzon remained a voluntary tributary to its metropolis, Sinope, until the
time of Xenophon.
Xenophon, in his work Anabasis,
describes the traditional hospitality of the Pontic Greeks that he and
his "Ten Thousand" experienced during a thirty-day stay in
Trabzon in 401 BC. The Hellenic festivals he describes included athletic
competitions in honor of the Greek pantheon and the armed Pyrrhic dance.
He also characterizes the city as "a great and prosperous Greek
city." The ancient geographer Strabo, who was from Amaseia
in Pontus, describes the region in his Geographica as having a temperate
climate without drought, making it highly favorable for agriculture, animal
husbandry, and hunting. The philosopher Diogenes the Cynic, the most
famous representative of the Cynic school in antiquity, was also from
Sinope.
Persian Rule
After the Median
kingdom was overthrown by Cyrus of Persia, Pontus fell under
Persian control but without experiencing the destructive wars of Persian
expansion. Under Persian suzerainty, the cities, mainly along the Asia Minor
coast up to Colchis, were subject to the Great King while
maintaining internal autonomy. During the Achaemenid dynasty, the cities
of the eastern Asia Minor coast belonged to the same satrapy, but their
rule was more formal than real. By Xenophon's time, many of the
neighboring tribes were nearly independent and frequently fought against the
Greek cities. The Persians also cut Pontus off from the economic life of the Aegean
by creating a land-based trade route from Ephesus to Susa. This
route was considered safer and faster, as products were funneled directly to
the large market of Mesopotamia. According to Xenophon and Herodotus,
Trabzon and the surrounding area had not experienced the Persian yoke
because the Colchians and Chaldaeans had remained autonomous.
This was because Darius was more focused on Greece, Cyrus was
defeated on the Scythian front, and Cambyses was primarily
engaged in Egypt and Arabia.
Significant information
about the Greek cities of Pontus during Persian suzerainty comes from
Xenophon's Anabasis, which describes the "March of the Ten
Thousand" (401–400 BC). These were Greek soldiers who fought as
mercenaries for Cyrus against his brother, Artaxerxes. After the clash
between the two brothers and Cyrus's death, the Greeks found themselves alone
in hostile territory, attempting to return to Greek lands with great
difficulty. When they saw the sea (Euxine Sea) from Mount Theches,
they felt they had reached Greece. The work mentions their arrival in Trabzon
(401 BC), which was a tributary to its mother city Sinope, as well as
the help they received from other Greek inhabitants of the coastal colonies of
the Euxine Sea—Cerasus, Cotyora, Sinope, and Heraclea—to
be transported to Thrace.
Macedonian Rule
In the period between
Xenophon's passage and the world-dominion of Alexander the Great,
Trabzon and all the Greek colonial cities of the Euxine Sea enjoyed a time of
peace and prosperity. They expanded not only along the coast but also into the
interior, continually Hellenizing more and more tribes. According to the
German historian Fallmerayer, "the people of Trabzon, wiser than
their sister states on the coasts of Ionia, knew to choose the advantages of
nominal dependence on a distant monarch over the turmoil of autonomy, and were
happy and rich, while Phocaea and Miletus were soon reduced to
ruins." In this way, they were strengthened and discovered new sources of
wealth, such as silver, copper, and iron, metals found even in the forested and
mountainous areas.
During the time of
Alexander the Great, the Hellenized regions included Comana, Cabeira,
Gaziuora, and Amaseia. During the same period, Trabzon, Cotyora, Amisus, and Sinope were at a high level of
commercial and political power, as can be inferred from their numerous coins.
They also had complete autonomy and independence. It is even mentioned that
Alexander the Great restored the democratic form of government in Amisus, which
had been lost during the Persian rule. In short, Greek education, the Greek way
of life, and the Greek language spread throughout all the colonies and, through
the narrow straits of the Hellespont, opened up trade routes, thus
increasing the economic and cultural prestige of the Greek Pontic cities.
The Kingdom of Pontos
During the post-Alexandrian
era, a kingdom with strong Greek influences was established in the Pontus
region, known as the Hellenistic Kingdom of Pontus (302/301–64/63 BC).
The founder of this state was the former satrap of Cius, Mithridates
I, who made Amaseia his capital. Initially, this state included Cappadocia
(Greater Cappadocia and Cappadocia of Pontus), but it later expanded to include
the Greek cities on the coasts of the Euxine Sea.
Greek was established as the official
language of the kingdom. Greek religion and worship prevailed everywhere, and
temples were built in honor of the Olympian Gods throughout Pontus. The
twelve gods of Olympus assimilated most Persian and local deities. In Comana
of Pontus, along with the local goddess Anaitis, Apollo, Athena,
Dionysus, and Nike were also worshiped. In Cerasus, Zeus,
Dionysus, Asclepius, Poseidon, Pan, and Heracles
were honored, while in Trabzon, Hermes, Dionysus, Pan, and
Heracles were venerated. The worship of the Persian god Mithras never
faded but was Hellenized over time and identified with Helios, Apollo,
and Hermes.
Among Mithridates' new
possessions was Trabzon. Subsequently, various tribes from the east, such as
the Tibareni, Mossynoeci, and Macrones, were incorporated
into the kingdom. The developed Greek cities remained commercial centers, while
agriculture was the main occupation of the inhabitants, especially in the
valleys and river deltas. The exploitation of rich silver, iron, and copper
deposits was also significant.
Around the 2nd century BC,
the state of Pontus adopted an aggressive policy, with Pharnaces I (reigned
185-169 BC) capturing Sinope, as well as the Pontic Alps and the coastal
zone of the Euxine Sea (Cerasus, Cytorus, Harmene, etc.).
After Trabzon was included in the kingdom, Pharnaces I and his successors
favored economic agreements with the Crimean peninsula, as well as
political and economic ties with Delos and Athens. The numerous
coin collections from the cities of Trabzon, Amisus, Cotyora, and
Sinope confirm the economic, commercial, and political prosperity of that
period, which was not reversed even after the capture of Trabzon in 63 BC by
the Roman consul Pompey. During the reign of Mithridates V Euergetes
(c. 150-120 BC), a mercenary army was created according to Greek standards.
The Greeks (yellow) in the years 2500-1500 bC. The Hittites were not Greek, they have no close connection with Greeks, but racially were cousins to the Greeks. The Mitanni belonged to the Aryan (Persian) population, racially and linguistically.
EPILOGOS
What happened to these Greek populations in Asia Minor after the 13th
century, when a harsh group of mercenaries from Mongolia, the Kayi Turks
(Ottomans), conquered it? Why
did the 3 million Greeks who existed in 1922-23 completely disappear? Read
about this incredible story of pain and blood in book: OSMAN and PETROS for free. For those who want more information,
order the book from Amazon.
Ιt is clear that the Hittites, Cappadocians, Cilicians, Solymians, Isaurians, and other peoples of the hinterland were not of Greek origin. However, they were tribally cousins of the Greek race. It is scientifically unsound and unproven for a person of the Mongoloid race who speaks a language from the Mongoloid linguistic family—a person who is racially day and night apart from the white and European Hittites—to claim kinship and descent from them almost 3,500 years after their disappearance from history. It is simply another chauvinistic propaganda of the elite of the new Turkish state.
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&
ANADOLU'DAKİ (MODERN TÜRKİYE) YERLİ MİLLETLER VE KABİLELER, M.Ö. 1200-1300'DEN ÖNCE.
Karyalılar, Frigyalılar, Truvalılar-Dardanyalılar, Likyalılar, Lidyalılar, Misyalılar, Bitinyalılar, Likaonyalılar, Pisidyalılar, Paflagonyalılar, Pontuslular, İyonyalılar, Aiolisliler... ve diğerleri.
PROLOG
·
Günümüzde,
bilimin ilerlemesiyle, halkların kendi geçmişlerini araştırmaya yönelmesi ve
yaygınlaşan DNA analizi uygulamalarıyla, Türklerin bozkırın Moğolları
olmadıklarını anladıklarını görüyoruz. Moğol-Türk nüfusu hiçbir zaman Küçük
Asya'ya ve Bizans devletine göç etmemiştir. Moğollar, Küçük Asya nüfusundan
farklı bir ırka aittir. (4 insan, antropolojik ırk şunlardır: Sarı, Beyaz,
Siyah ve Kızıl). Dolayısıyla, Türkler, hepsi aynı beyaz ırkın üyeleri olan,
bazı Polonyalıların Almanlaşabildiği veya bazı Rusların Ukraynalılaşabildiği,
ancak yine de aynı beyaz ırk içinde kaldığı Avrupalı halklar gibi değildir. Bu
durumda, sadece bir bilinç değişikliği, ırk değişikliği değil.
· Bu nedenle, Türkler yukarıdaki "(Türkçe kitap).TÜRKLER VE YUNANLAR. KISA PARALEL TARİHÇE." adlı kitapta belirtildiği gibi, sadece İslamlaştırılmış ve Türkleştirilmiş Yunanlardır. BU BLOKTA YER ALAN KİTAPLARI TÜRKÇE VE İNGİLİZCE OKUMAK ÜCRETSİZDİR.
·
Modern Türkler
üzerinde yapılan yüzlerce ve binlerce DNA testi, genetik olarak Yunan
olduklarını gösterince, Ankara'daki rejim ve egemen elit, Helenizmin iki tarafı
arasında bir yakınlaşmayı önlemek için yeni bir tarih yazma şekli icat etti. Bu
yeni anlatı, bugünkü Türklerin Orta Asya'dan gelen Sarı Moğol ırkı olmamasına
rağmen, soyundan gerenler, Yunan da olmadıklarını belirtiyor. Yeni iddia, onların Antik
Anadolu'nun, elbette Yunan olmayan ve Türk dilini ve Türk kültürünün
üstünlüğünü gönüllü olarak kabul eden eski sakinleri olduğudur!
·
Bu yeni anlatıya
göre, Antik Anadolu kabileleri, gönüllü olarak Yunan dilini ve Bizans'ın
Hristiyanlığını terk ederek bugünkü yerli Türk milletini oluşturdular. Bu
milletin, "kötü Yunanlarla" hiçbir ilgisi yoktur, çünkü Yunanlar her
zaman Anadolu halklarının kötü fatihleri olmuştur!
·
Yeni bir anlatıya
göre, Türkler Bizans ve Anadolu'ya geldiklerinde, paralı asker olarak kariyer
yapmış bozkırdan gelen marjinal bir grup vahşi savaşçı, Anadolu'nun eski
sakinlerini İslamlaştırdı ve Türkleştirdi. Ancak, Türkler Anadolu'ya 13.
yüzyılda, yani Küçük Asya'daki antik Helen öncesi medeniyetlerin yok olmasından
1.600 yıl sonra geldiler.
·
Türkler Küçük
Asya'da SADECE 12.000.000 Byzantine Yunan ve Yunan kültürü buldular. Hititler veya Paflagonyalılar
bulmadılar... Bu halklar, Türklerden 2.000 yıl önce yok olmuştu. Antik Anadolu
sakinleri, M.Ö. 3. yüzyıldan itibaren, tamamen Helenleşmiş olduklarında, ayrı
gruplar olarak varlıklarını sona erdirdiler. Bizans dönemi boyunca ve 1923'e
kadar Yunan olarak kaldılar; bu tarihte bir kısmı "Jön Türk" (tek
halk, tek millet, tek din-Müslüman) hareketi olan Kemal Atatürk tarafından
katledildi (1.5 milyon katledildi), bir kısmı zorla sınır dışı edildi (1.5
milyon) ve daha küçük bir kısmı basitçe yok oldu! (Ermenilerin ve Süryanilerin
katliamı da vardı). Ama bu doğru mu? Küçük
Asya halklarına tek tek bakalım.
KAYNAKLAR ve BİLİM
·
"Bilimin
yasası şudur: Birincil, yazılı kaynaklar (kitabeler) mevcut olmadığında,
onların yerini Herodot gibi eski görgü tanığı ve kulak tanığı yazarlar alır.
Modern araştırmacıların, bir ihtimal, muhtemelen, belki de veya belirli bir
kabilenin belirli bir coğrafi bölgede yaşaması nedeniyle dilinin muhtemelen
Yunancanın bir dalı olmadığına dair görüşlerinin bilimsel bir temeli yoktur.
Bunlar saçmalıktan propagandaya kadar değişir. Bu gibi durumlarda, birincil
kaynak Herodot ve diğer eski yazarlardır."
·
İkinci olarak, tüm Avrupa halkları/dilleri için ortak
bir proto-dil teorisine katılmıyoruz. "Hint-Avrupa" ismine ve dillerin
sınıflandırma sürecine katılmıyoruz. Tüm "Hint"-Avrupa dillerinin
kökeni olan iki dil Aryan (İran-Pers) ve Yunancadır. Bu nedenle,
"Hint-Avrupa'nın bir dalı" okuduğum her yerde, benim tarihsel
görüşüme göre, bu sadece Akdeniz-öncesi veya proto-Helen dilinin bir dalıdır.
Ve "Doğu Hint-Avrupa" okuduğum her yerde, bu kesinlikle ve kesinlikle
Fars Aryan dilinin kökleridir.
ANADOLU'NUN HALKLARININ KONUŞTUĞU DİLLER
MÖ 2000'lerden itibaren Mykene Uygarlığı tarafından konuşulan Yunan dili dışında, daha sonra Iyonlar, Aioller ve Dorlar tarafından Ege Denizi'nin Anadolu kıyısında konuşulan ve Anadolu'nun İndo-Avrupa dillerinin BATI dalı olarak adlandırılan Yunan diliyle, dönemin Yunan dillerine oldukça yakın olan Karia, Frigya, Bithinya, ve Dardanya (Troya) gibi bir grup dil vardı. Bunlar, Yunan dili ile Arzava dilleri arasında geçiş dilleridir, bu diller günümüzde Lydiler, Likyalılar veya Paflagonyalılar tarafından konuşulmuş ve daha önce Hititler tarafından kullanılmıştır. Bu dil grubu, Anadolu'nun İndo-Avrupa dillerinin doğu dalı olarak adlandırılmaktadır. Bu diller, İndo-Avrupa dil ailesine ait olsa da Yunan dili değildir. Ortak bir ataya sahiptiler ve MÖ 3000 ile 5000 arasında ayrıldılar. Ancak, hepsi aynı ana dilden türemiştir, Yunan dili de dahil olmak üzere, hem geçiş dilleri hem de ayrı İndo-Avrupa dilleri Anadolu'da doğmuşlardır.
Dolayısıyla, bu dillerin Türklerin Asya diline hiçbir ilgisi yoktur. Anadolu'nun tüm halkları, ortak bir İndo-Avrupa atadan türeyen diller konuşuyordu. Lydiler, Likyalılar ve Karyalılarla aynı atayı paylaşanlar, Yunanlardı. Bu nedenle, Türklerin anlatısı dilsel olarak da çürütülmektedir. Türkler, Doğu Asya diline ait olan ve Moğolca ve Korece ile yakın akraba olan Türkçeyi konuşurlar. 12.000.000 nüfusa sahip olan ve tamamı Yunan dili konuşan Anadolu halkları, 13. yüzyılda Türk paralı askerlerinin kendi devletlerini kurduklarında, zorla Türkçe kabul etmişlerdir, kültürel sebeplerle değil. Yunanlar ve Türkler arasındaki kısa paralel tarihe dair blog yazılarımızda daha fazla bilgi edinin.
Yunan toprakları 11. yüzyıldan itibaren İonia, Aeolia ve Doris'ti. Doris ve Karia, daha erken bir dönemde, Minoan döneminden (bölge ilk olarak Giritliler tarafından yerleşilmişti) ve Miken dönemi (MÖ 3.000-1450) itibariyle Yunan’dı. Diğer topraklar (örneğin Troas, Bytinya, Frigya vb.) ise Miken dönemine ait daha eski Yunan yerleşimlerinden olup, bu topraklarda Grekopelazgian kabileleri (MÖ 2.000-1150) tarafından yerleşilmiştir.
1.
Karya: Güneybatı
Anadolu'nun Tarihi Bir Bölgesi
CARIANLAR
Karyalılar adını Zeus ve
Girit'in oğlu efsanevi kahraman Kar'dan almışlardır. Kar, Karyalıların
atasıydı. Kardeşleri Lydos ve Mysos, Lidya ve Misya'yı kurmuşlardır.
Karyalılar, Küçük Asya'nın güneybatısında, Karya bölgesinde yaşayan eski bir
halktı. Karya, kuzeyde İyonya ve Lidya, doğuda Frigya, güneyde ise Likya ile
komşuydu. Karyalılar, Leleglerle yakın bağlara sahipti ve büyük olasılıkla
Misyalılar ve Lidyalılarla akrabaydı. Pelasglar ve Lelegler, bilindiği gibi,
Ege'nin iki yakasında yaşayan Helen öncesi kabilelerdi ve bilim tarafından,
etnoloji yasaları ve ulusların oluşum süreciyle Yunanların yaratıldığı Helen
öncesi kabileler olarak kabul edilirler. Diğer bir deyişle, Yunan milletinin atalarına
aittiler!
Karya, Küçük Asya'nın
güneybatı kıyısında, Sisam ve Rodos adalarının karşısında bulunan tarihi bir
bölgedir. Sahilinin bir kısmı, M.Ö. 1000 yılında Dorlar tarafından
kolonileştirilmiş ve "Asya'daki Doris" olarak adlandırılmıştır.
Ancak, Herodotos'a göre, çok daha eski bir Yunan kabilesi olan Minoslular
tarafından kolonileştirilmiştir. Girit'teki Minos uygarlığı M.Ö. 3000-1600
yılları arasında gelişmiştir. Bu yüzden birçok bilim insanı Karyalıların
Giritli olduğunu düşünür!
Karyalılar, o dönemde
Yunanca'nın bir kolu olan bir tür dil konuşuyorlardı. Tamamen Yunanca değil,
tamamen yabancı da değildi. Ancak bu, ille de Yunan kökenli olmadıkları
anlamına gelmez. Aynı bölgede yaşayan ve benzer gelenekleri sürdüren Pelasg ve
Leleglerin torunları olabilirler. Herodotos'a göre, Zeus ve Girit'in oğlu
efsanevi kahraman Kar, Karya'nın atasıydı. Kardeşleri Lydos ve Mysos, sırasıyla
Lidya ve Misya'yı kurdular. Halkın ana mesleği denizcilikti.
Kültürel Etkileşimler Tarih
boyunca Karya'daki önemli şehirler arasında Miletos, Halikarnassos, Knidos,
Mylasa, Myus, Kaunos, Myndus, Afrodisyas, Karya, Bybassos, Stratonikeia,
Arpasa, Hydas, Termera, İdrias, Kibyra, Tralleis, Nyssa, İasos, Alabanda ve
Pedasa gibi büyük Yunan tarihi şehirleri vardı. Bulunan Karia yazıtları
çoğunlukla Yunan İyon dilindeydi, Yunan isimleri ve bazıları Karia isimleri
taşıyordu. Aynı aile içinde, ebeveynlerin veya çocukların hem Yunan hem de
Karia isimlerine sahip olabileceği gözlemlenmiştir.
Karyalılar, Yunanlarla yakın
bağları olan bir kültüre sahipti. Diğer Yunanlarla aynıydı. Yunan alfabesini
kullanıyorlardı. Dilleri okunabilse de, tam olarak çözülememiştir ve Yunanca
ile oldukça benzerdir. İmparatorluklar çağında, Karyalılar Mısır'da paralı
asker veya korsan olarak hizmet ettiler. Keşfedilen Karia ve Mısır
hiyerogliflerinde yazılmış iki dilli yazıtlar, Karia dilinin kısmen okunmasını
ve çözülmesini sağladı. Karia ve Yunan dilleri (İyon, Eol, Dor... vb.) şunlara
sahiptir:
- Birçok
benzer kelime.
- Benzer dil morfolojisi (durumlar ve eklerle).
- Yunanca ile aynı olan bir dilbilgisi yapısı.
Tarihte Bir Yolculuk M.Ö. 1250
civarında, Hitit döneminde, Karya, Hitit kayıtlarında "Kerkigia"
adıyla yer aldı ve "Asuwa Federasyonu"nun bir üyesiydi. Mikenler,
Truva Savaşı'ndan sonra M.Ö. 13. yüzyılda kolonistler olarak geldiler ve Karya
bölgesinin geri kalanını Dor Altı Şehri'ne dahil ettiler. Yunanlar, şehirleri
çoğunlukla kıyı bölgelerine kurdular. Homeros, Miletos'tan Truvalıların
müttefiki bir şehir olarak bahseder.
Lidya kralı Kroisos, ülkesi
Persler tarafından fethedilmeden kısa bir süre önce Karya'yı boyunduruk altına
aldı ve krallığına dahil etti. Karya, M.Ö. 545 yılında bir satraplık olarak
Pers İmparatorluğu'nun bir parçası oldu. Pers dönemi boyunca en önemli şehir,
yerel Lygdamidis hanedanının (M.Ö. 520–450) merkezi olarak hizmet veren ünlü
Halikarnassos'tu. Karya, Perslere karşı İyon (Yunan) isyanına (M.Ö. 499–493)
katıldı. Yunanistan'ın ikinci Pers istilası sırasında (M.Ö. 480–479), Karya
şehirleri Pers kralı I. Serhas (M.Ö. 519–476) ile ittifak kurdular ve Kraliçe
I. Artemisia'nın (M.Ö. 6.–5. yüzyıl) 70 trireme ile liderlik ettiği Artemision
ve Salamis deniz savaşlarına gemileriyle katıldılar. Savaşlardan önce,
Themistokles, Karyalıları (ve İyonyalıları) Pers ittifakından ayırmaya çalıştı
ve belirgin yerlere, birleşik Yunanlılara karşı savaşmamalarını veya en azından
tarafsız kalmalarını teşvik eden mesajlar bıraktı. Plutarkhos'a (M.S. 46–127)
göre, Themistokles'in annesi Trakyalı değil, Karyalıydı ve adı Euterpe'ydi.
Kyzikoslu Neanthes (M.Ö. 3.–2. yüzyıl) ise Themistokles'in annesinin
Halikarnassoslu olduğunu ekler.
Pers Savaşlarından sonra,
Karya şehirleri Delos (Atina) Birliği'ne katıldı. Hellenotamiai'nin (birliğin
hazinedarları) haraç listeleri, Greko-Karya şehirleri Tralles, Miletos, Mylasa,
Halikarnassos, Termera, Nyssa, Pedasa, Knidos, İasos, Alabanda, Kaunos ve
Karyandes'ten bahseder. Ülkede hem İyon Yunan hem de Karia dili konuşuluyordu.
Bunlar, ortak bir dilin farklı lehçeleri gibiydi. Bu dönemden kalan yazıtlarda
bulunan Yunanca, Karya'daki Yunan şehri Miletos tarafından kullanılan İyon
lehçesiyle aynıydı. M.Ö. 428'de Karya şehirleri, Ahameniş Perslerinin
egemenliğine geri döndü.
M.Ö. 4. yüzyılın başlarında, ülke Hekatomnos (M.Ö.
391-377) tarafından yönetildi, yerine oğlu Mausolos (M.Ö. 377-351) geçti. Büyük
İskender, Halikarnassos'u başarılı bir şekilde kuşattıktan sonra (M.Ö. 334),
tüm bölgeyi fethetti ve onu Yunan imparatorluğuna dahil etti. İskender'e
Karya'nın fethinde, Persler tarafından devrilmiş olan yerel kraliçe Ada yardım
etti. İskender onu tahta geri getirdi ve Ada, İskender'in kendisini varisi
olarak adlandırdı. Büyük İskender'den sonra Karya, sırasıyla Makedon
hanedanları tarafından yönetildi: Lysimakhos, Seleukoslar, Ptolemaioslar,
Pergamon kralları, Rodoslular ve Pontos'tan VI. Mithridates Eupator. Dikkat
çekici bir şekilde, Arkaik ve Klasik dönemlerde kendi, Yunanca'ya yakın bir
dili olan Karya'da, Helenistik krallıkların kurulmasıyla yerel yazıtları
kayboldu. Yunanca, kamusal iletişimin tek dili ve halkın konuşma dili haline
geldi. Helenistik dönemde Karya, Helenleşme, yani Yunanca'ya yakın bir kültürün
pan-Helen dünyasına entegrasyonunu yaşadı. Bu, bir Yunan kimliğinin
benimsenmesini ve daha geniş Yunan dünyasının pratiklerine katılımı içeriyordu.
Yunanca'yı ulusal dil olarak benimsemeleriyle, yerel Karya lehçesinin kamusal
iletişimde kullanımı kayboldu ve sonunda konuşulan bir dil olarak yok oldu.
Roma İmparatorluğu altında, M.Ö. 129'da Karya, Roma'nın Asya eyaletinin bir
parçası oldu. M.S. 4. yüzyılda, İmparator Diocletianus döneminde, Roma'nın Asya
eyaleti bölündü ve Karya ayrı bir idari bölge haline geldi. I. Justinianus
döneminde, "Kibyrrhaiot" Bizans Teması'nın bir parçası oldu.
Hristiyanlık, putperestliğin derinlemesine kök saldığı Karya'da yavaş yayıldı. Bölgeyi
Havari Pavlus ziyaret etti. Hristiyanlık, Karya'da ancak Doğu Roma
İmparatorluğu'nun başkenti Konstantinopolis'e taşındıktan ve Hristiyanlık resmi
devlet dini olduktan sonra tam olarak yaygınlaştı. M.S. 7. yüzyılda, Bizans
İmparatorluğu, Karya'nın idari statüsünü değiştiren Bizans Temaları ile yeni
bir idari sistem kurdu. Türkler bölgeyi M.S. 13. yüzyılda fethettiler ve onu
bir Beylik haline getirdiler. İç Asya'dan birçok Müslüman bölgeye taşındı ve
bu, bölgenin tamamen Türkleşmesine yol açtı. İslamlaşma ve Türkleşme uzun
vadeli bir süreçti. Türkler, klasik ve eşsiz Yunan kültürü ve rasyonalizmi
aracılığıyla "insanı kendi ayakları üzerine diken" rasyonalizm ve
bilimin doğduğu yer olan Anadolu'daki uygarlık ışığını söndürdüler. Anadolu'da
en karanlık ve en şiddetli dönem (Yunanlara, Bizans'a ve Hristiyanlığa karşı)
başladı!!! Osmanlı İmparatorluğu'nun kuruluşundaki bir nüfus sayımı, Yunan ve
Hristiyan nüfusun %90'ının fetih sonrası neredeyse hemen Müslümanlığa geçtiğini
ve sadece %10'unun hala Yunan ve Hristiyan olarak kaldığını gösteriyordu.
Osmanlılar, bölgeyi daha iyi yönetmek için Karya'nın başkentini Mylasa'dan
küçük Muğla köyüne taşıdı. Tarihçilere göre, 20. yüzyılın başlarında Yunan
Hristiyan nüfus toplam nüfusun %40'ını oluşturuyordu. Bu Yunan nüfus, komşu Yunan
adalarına tamamen göç etti ve çoğu 1919-1920'de evlerini terk etti.
Önemli Şehirler ve Figürler
A) Ünlü Miletos:
Filozofların Şehri Milet, İyonya ve Karya'nın tam sınırında yer aldığı için bir
İyon şehri olarak da kabul edilir. Önemli bir felsefe ve bilim merkeziydi. Bir
Pisagor öncesi filozof-matematikçi, ilk Yunan ve dünya filozofu ve antik çağın
yedi bilgesinden biri olan Thales (M.Ö. 640 veya 624-546) burada doğdu ve
yaşadı. M.Ö. 600 civarında, Thales, Miletos'ta "İyon Okulu"nu kurdu. Miletos'tan
diğer önemli Pisagor öncesi filozof-fizikçiler Anaximander (M.Ö. 611-546) ve
Anaximenes (M.Ö. 585-525) idi. Diğer önemli Miletoslular arasında Hippodamos
(y. M.Ö. 498-408, şehir plancısı), Aspasia (y. M.Ö. 470-400, Perikles'in
karısı), Aristides (yazar), Hekataeos (tarihçi), Hesychios (M.S. 6. yüzyıl,
Yunan vakanüvis ve biyografi yazarı), Isidoros (M.S. 6. yüzyıl, Yunan mimar ve
Konstantinopolis'teki Ayasofya'nın iki mimarından biri), Aristagoras (M.Ö.
5.–6. yüzyıl, Miletos Tiranı), Leucippos (M.Ö. 5. yüzyıl, felsefeci) yer alır.
Demokritos ile birlikte atom
teorisinin babası olarak kabul edilen filozof) ve Philiscos (M.Ö. 4. yüzyıl,
retorik öğretmeni ve İ Sokrates'in öğrencisi) gibi isimler de yer almaktadır.
B) Ünlü Halikarnassos: I. Artemisia ve Herodotos'un Şehri
Artemisia I (M.Ö. 5. yüzyıl):
M.Ö. 480'deki Artemision ve Salamis deniz savaşlarındaki rolüyle tanınır.
Salamis Muharebesi'nden önce, I. Serhas tarafından bir konsey toplandı ve
Kraliçe I. Artemisia dışında herkes Salamis'te bir deniz savaşına karar verdi.
Artemisia, Pers kralına Salamis'te savaşmamasını tavsiye etti, çünkü
denizcilikte daha iyi eğitimli olan Yunanlar tarafından yenilgiye uğrayacağını
öngördü. Tavsiyesine rağmen, I. Serhas Salamis Boğazı'na saldırmaya karar
verdi. Savaş sırasında, I. Artemisia'nın gemisi bir Atina triremesi tarafından
takip edildi. Artemisia, Kalyndialıların lideri Kral Damasithymos'un gemisini
batırmak zorunda kaldı. Atinalılar, Artemisia'nın gemisini müttefik sandı ve
takibi bıraktı. Savaşı Aigaleo Dağı'ndan izleyen I. Serhas, batan geminin Yunan
gemisi olduğunu düşünerek kimin batırdığını sordu. Birisi onun I. Artemisia
olduğunu söyledi. I. Serhas meşhur sözünü söyledi: "Erkeklerim kadın,
kadınlarım ise erkek oldu." Savaştan sonra I. Serhas bir savaş konseyi topladı
ve Salamis'te Yunanlara saldırmamasını tavsiye eden tek kişi olan I.
Artemisia'ya özel olarak danıştı. I. Serhas ona, Mardonius'un kalıp Peloponez'e
saldırmasını veya kral için Yunanistan'ı fethetmek üzere 300.000 adam seçmesine
izin vermesini tavsiye ettiğini söyledi. I. Artemisia, Pers kralına filosu ve
ordusuyla birlikte derhal ayrılmasını ve Mardonius'u istediği orduyla
bırakmasını tavsiye etti. Bu sefer I. Serhas, I. Artemisia'nın tavsiyesine
kulak verdi ve gayrimeşru oğullarını sefere götürdüğü için onu çocuklarıyla
birlikte Efes'e gönderdi.
C) Herodotos (Halikarnassos M.Ö. 484
– Thuri M.Ö. 425/410): Eski bir Yunan tarihçi, gezgin ve coğrafyacıydı. Tarih biliminin kurucusu
olarak kabul edilir. Tek eseri, zengin coğrafi ve etnografik bilgilerle
birlikte Yunanlar ve Persler arasındaki savaşları anlatan Tarihler gibi
görünmektedir. Cicero tarafından "Tarihin Babası" olarak
adlandırılmıştır. Eserinde ayrıca jeoloji, botanik, kimya ve tıp konularına da
değinmiş gibi görünmektedir.
D) Hekatomnid (Ηecato=Hundrend="YÜZ".) Hanedanı– Mavsolos: Karya, yerel siyasi sahneye yıllarca hükmeden önemli hanedan aileleri içeriyordu. En önemlisi Mylasa'dan Hekatomnid ailesiydi. M.Ö. 4. yüzyılın başlarında, Pers kralı tarafından Pers kontrolü altında Karya'nın satrapı olarak atanmayı başardılar. Bir süre Likya'nın da satrapları oldular. Hekatomnidler adlarını, Persler tarafından atanan ilk satrap olan Hekatomnos'tan almışlardır. Ailenin en ünlü üyesi,
Hekatomnos'un oğlu Mausolos'tur. Kardeşleri Idrieus ve
Pixodaros da Karya satrapları olarak görev yapmıştır. Pixodaros hatta kızını
Makedonyalı II. Philip'e eş olarak önermiştir. Mausolos ve Pixodaros'un kız
kardeşi Ada, Büyük İskender Karya'yı fethettiğinde onu oğlu olarak evlat
edinmiştir. Satraplar olarak, Mausolos ve diğer Hekatomnid hanedanı üyeleri
Pers İmparatorluğu'na sadakatle hizmet etmişlerdir. Yunan şehirleriyle birkaç
kez çatışmışlardır. Atinalılara karşı kesin bir zafer kazanmış ve sonunda
onları İkinci Atina Birliği'ni dağıtmaya zorlamışlardır. Hekatomnidlerin
tamamen Yunan kültürünü kullandığı dikkat çekicidir.
Hekatomnidler, Girit'teki Knossos gibi birçok Yunan
şehriyle diplomatik ilişkiler sürdürmüşlerdir. Miletos gibi
Yunan şehirleri tarafından, pan-Helen merkezi olan Delfi'de
onurlandırılmışlardır. Mausolos'un ve tüm Hekatomnidlerin sikkeleri, İyon Yunan
ve Karya unsurlarını birleştirmiştir. Sikkelerdeki yazıtlar her zaman Karyaca
değil, Yunanca olmuştur, örneğin "Mausolos", ve Labranda'dan Zeus
tasvirleri gibi Karya ikonografisine sahipti.
Önemli bir gelişme,
Mausolos'un yerini ailenin asıl merkezi olan Mylasa'dan Yunan şehri
Halikarnassos'a taşıma kararıydı. Hekatomnidlerin politikasının sonucu, bir
Pers satrapının merkezinin bir Yunan şehri haline gelmesiydi. Hekatomnidler ve
özellikle Mausolos, Karya'daki birçok şehri, bir organizasyon modeli olarak
Yunan polis modelini benimsemeye teşvik etmiştir. Mylasa, meclisler, Ekklesia
tou Demou (Halk Meclisi) ve vatandaşların üç kabileye ayrılması gibi
kararnamelerle şehir modelini benimsemiştir. Diğer Karya şehirleri de şehir
modelini ve kamu kararlarını kaydetmek için Yunan yazıtlarını kullanacak, ancak
aynı anda hem Yunanca hem de Karyaca dillerini kullanacaklardı. Örneğin,
Karya'daki Kaunos'ta bulunan iki dilli bir kararname, iki Atinalıya konsül
statüsü teklifini kaydetmekte olup Karyaca'dır, ancak stelin altında bir
Yunanca çevirisi de bulunmaktadır.
Hekatomnidler ve özellikle
Mausolos, önemli bir inşaat programına sahipti. Bu program, Labranda ve Mylasa
gibi Karya dini merkezlerinde, Karya bağlamında Yunan ve Pers unsurlarının
karmaşık bir şekilde kullanıldığı tapınaklar ve diğer yapıların inşasından
oluşuyordu. Belirli bir özellik, anıtsal Yunan mimarisinin ve Yunanca
yazıtların kullanılmasıydı. Karya yapılarında, Yunan mimarisi unsurlarının,
Yunan dilinin, Pers ikonografisi unsurlarının ve Yunan mimari formlarının özgün
kullanımlarının birleşimini görmek mümkündür.
Halikarnassos Mozolesi
Mausolos ve Hekatomnidlerin en ünlü yapısı, antik
dünyanın yedi harikasından biri olarak kabul edilen, Mausolos'un mezarı olan
ünlü Mozole'dir. Mausolos'un yerine, onun onuruna Halikarnassos'taki
"Mozoleyi" inşa eden kız kardeşi ve karısı II. Artemisia geçmiştir.
Bu, bir Yunan tapınağının mimarisi ile piramidal bir çatıyı birleştiren devasa
bir yapıydı. Mozole zengin bir heykelsi süslemeye sahipti. Dönemin ünlü Yunan
heykeltıraşları Bryaxis, Timotheos ve Leochares, tamamlanması için çalışmıştır.
İkonografisi etkileyiciydi, Yunan sanatının klasik temalarını içeriyor ve
Yunanlılar ile barbarlar arasındaki çatışmayı, yani uygarlık ve kaos arasındaki
çatışmayı vurguluyordu. Özellikle, bir Pers satrapının Karyalı bir kişi
tarafından yaptırılmış olmasına rağmen, bu anıttaki Yunanlar ve Persler
arasındaki çatışma, Amazonomakhi (Amazonlarla savaş) ve Kentauromakhi
(Kentaur'larla savaş) ikonografisi dikkat çekicidir.
2.
FRİGLER
Frigler, M.Ö. 1200
civarında, Truva'nın ve Hitit İmparatorluğu'nun çöküşünden sonra,
Yunanistan'daki modern batı Makedonya'dan, Balkanlar'dan göç eden bir
kabileydi. Bu göç, Küçük Asya bölgesinde kalan güç boşluğunu doldurdu. Frigler,
karma bir Greko-Trak kabilesi olarak kabul edilir. Dilbilimciler, Frig dilinin
o dönemin Yunan lehçeleriyle yakından ilişkili olduğunu kanıtlamıştır. Karya
diliyle birlikte, Frig dili, Küçük Asya'da Aiolis ve İyonya'nın ve Doridlar Yunan
lehçeleriyle en yakından ilişkili dildi. M.Ö. 8. yüzyıldan başlayarak, dil
Yunan alfabesi kullanılarak yazılmıştır. Yaklaşık 300 Frig mezar yazıtı
günümüze ulaşmıştır. Dilbilimciler, Yunan dilleriyle önemli benzerlikler
bulmuşlardır:
·
Birçok benzer
kelime.
·
Benzer dil morfolojisi (durumlar ve eklerle).
·
Yunanca ile aynı olan bir dilbilgisi yapısı.
Bir grup Türk dilbilimcinin, 2024 yılında Gordion'daki
Aslan Kaya yazıtını okuduğu ve Frig dilinin o dönemin Teselya ve Epir Yunan
lehçeleriyle yakın bir ilişki gösterdiği sonucuna vardığı bildirildi. Çalışma,
2024 yılında Kadmos adlı bilimsel dergide yayımlandı. Yazıt, M.Ö. 6. yüzyıla
aittir. Aynı makale, Profesör Mark Munn tarafından 2024'te Kadmos dergisinde
yayımlandı. Munn, çalışmasında, M.Ö. 6. yüzyıla tarihlenen anıt üzerindeki
yazıtın düzeltilmiş bir okumasını sunar. Bulguları, yazıtın Frig Ana Tanrıçası
için bir isim olan "Materan"a atıfta bulunduğuna dair uzun süredir
devam eden bir hipotezi doğrulamıştır. Frig dilinin Yunanca ile yakından
ilişkili olduğu gösterilmişken, 2024 yılındaki spesifik çalışma, Teselya ve
Epir Yunan lehçeleriyle yakın bir ilişki olduğunu iddia etmektedir.
Toplamda 395 olan en eski Frig yazıtları, eski Batı
Yunan alfabeleriyle biçim ve yapı olarak tamamen benzer olan ve çok benzer bir
kelime dağarcığına sahip bir Frig alfabesi kullanır. Hint-Avrupa dilbilimcileri
(bulgulara ve kanıtlara karşı), ortak bir Hint-Avrupa kökenine dayanan bir
benzerlikten bahsederler, ancak Friglerin Küçük Asya'ya gittiklerinde Trakya ve
Makedonya'dan yanlarında getirdikleri bir Yunan dili olduğu tamamen açıktır.
Frig Göçleri ve Krallığı Frigler, M.Ö. 13. yüzyılın sonlarında Orta Balkan Yarımadası'ndan göç eden büyük bir Greko-Trak kabilesi grubuydu. Bu grubun önemli bir kısmı, Yunanistan'ın kuzey bölgelerine yerleşirken, geri kalanı yolculuklarına devam ederek kuzeybatı Küçük Asya'daki Truva bölgesine ulaştı. Arkeolojik kanıtlar, onların Vryges veya Brigges olarak bilindikleri Makedonya'daki ilk yerleşim yerlerine işaret etmektedir. Ege'nin Trakya kıyıları boyunca doğuya doğru yolculuklarına devam eden Frig göçmen grubu, Truva'ya ulaşmadan önce diğer Trak kabilelerinin bir kısmıyla birleşmiş gibi görünmektedir. Friglerin ana gövdesi, daha sonra Frig Krallığı'nın başkenti olacak Gordion şehrinin bulunduğu Sakarya Nehri bölgesine yerleşti. Bölgeye daha sonra Frigya adı verildi. Batıda, M.Ö. 900'den sonra Frigler, merkezi olarak örgütlenmiş, müreffeh ve zengin bir krallığın temellerini atmaya başladılar. Gücünün zirvesine M.Ö. 9. ve 8. yüzyıllar arasında ulaştı.
Midas ve Büyük İskender Kral Midas'ın, Paktolos
Nehri'nin altın içeren yataklarını işlemesinden elde ettiği efsanevi, tükenmez
zenginliğiyle kendi döneminin Yunanlarının hayal gücünü büyülediği bir
gerçektir. Herodot, Friglerin Makedonya'daki daha önceki yerleşim yerlerine,
Bermion Dağı'ndaki ünlü bahçelere atıfta bulunur ve Küçük Asya'ya göç etmeden
önce onlara Brigges adı verildiğini açıklar. Ayrıca Midas'ın hüküm vermek için
oturduğu ve Delphi'ye adadığı kraliyet tahtından da bahseder. Arrianos, Büyük
İskender'in ünlü "Gordion Düğümü"nün bulunduğu Gordion akropolüne
yaptığı ziyaretten bahseder. İskender, düğümü kılıcıyla keserek, düğümü çözenin
Asya'nın efendisi olacağını söyleyen kehaneti yerine getirmiştir. Helenistik
dönemde (M.Ö. 300'den itibaren), Friglerin Helenleşmesi ve asimilasyonu
tamamlandı ve ayrı bir halk olarak varlıklarını sona erdirdiler. Frig metinleri,
kabaca yarım bin yıllık geniş bir dönemle ayrılmış iki ana kategoriye ayrılır.
Eski Frig metinleri, Frigya'nın kendisi ve Midas şehri, Bithynia, doğu Frigya
(Ankara ve Gordion), Galatya, Pteria (Hattusa) ve Kapadokya ve Tyana'ya kadar
uzanan çeşitli yerlerden gelmektedir. Araştırmalar, Frig dilinin Yunan ailesine
ait olduğunu veya Yunanca'ya çok yakın olduğunu göstermiştir. Frigce, Yunanca
gibi, Batı kentum grubu Avrupa dillerine ait olduğu kanıtlanmıştır (Doğu,
saten, benzer Aryan'dı). Paris Üniversitesi Yunan Dili Profesörü O. Masson,
Frigce ve Yunanca'nın söz dizimi ve kelime dağarcığındaki birçok ortak dil
unsurunu vurgulamıştır. Temel bir soruyla sonuca varmıştır: "Yakın tarih
öncesi bağları nedeniyle bir dereceye kadar haklı olan bu şaşırtıcı benzerlikler,
sadece iki halkın yüzyıllarca aynı coğrafi bölgede bir arada yaşamış olmasından
mı, yoksa Frigce ve Yunanca'nın aynı Hint-Avrupa dalına ait olmasından mı
kaynaklanmaktadır?"
Arslan Kaya “Lion Rock"- Gordion, Klasik Yunanca'da "materan" ana tanrısı, 2024 yılında Türk dilbilimciler tarafından incelenmiş ve Frigo-Pelasg dilinin Makedon Yunancasının bir kolu olduğu kanıtlanmıştır. Ancak diğer bilim insanları onu Yunancanın Epiro-Teselya lehçeleri arasında sınıflandırır.
TRUVALILAR
Truva ve Yunan Miken dünyası M.Ö. 1200.
Dardanos Truvalıların atası Dardanos, Zeus'un oğlu ve
İasion'un erkek kardeşiydi. Semadirek adasından geliyordu ve
"proto-Yunan" veya "ön-Yunan" bir kabileden olduğu kabul
edilir. Eskiden Helespont olarak adlandırılan Çanakkale, mitolojide onun adını
almıştır.
İlk Yunan İç Savaşı İddia, Truva'nın, yakınlardaki
adalar ve Limni, Midilli, Semadirek, Tenedos, Gökçeada ve Propontis gibi
bölgeleri içeren bir Yunan çevresine ait olduğudur. Bu, Truva Savaşı'ndan önce
geleneksel olarak Akhalara ait olan bir bölgeydi. Truva, Akdeniz'in tahıl
ambarı olan Ökse Denizi (Karadeniz) ile ticareti kontrol eden en stratejik
boğaz olan Helespontos'un en kritik noktasında inşa edilmiştir. Burası, Frixos ve
Helle'nin seyahat ettiği ve Altın Post'un bulunduğu, zenginliğini ve ekonomik
önemini gösteren aynı bölgedir. Bu nedenle, Akhalar Truva'ya sadece Paris'in
güzel Helen'i çalması nedeniyle değil, ekonomik ve stratejik nedenlerle
saldırmışlardır.
MÜTTEFİKLER Bazı Yunanlar, Likyalılar, Karyalılar ve
Paflagonyalılar da dahil olmak üzere Truvalıların yanında savaşmıştır.
Arkeoloji 7. katman
Truva'sı, yaygın olarak Homeros'un destanlarındaki Truva olarak kabul edilir.
Bu katmandan elde edilen arkeolojik kanıtlar, onun uygarlığının, silahlar, çanak çömlek ve mimari
yapılar açısından Akhalar'ınkiyle tamamen aynı olduğu kanıtlanmıştır. Şehrin, Miken
ve Tiryns'e benzer surları ve kentsel planlaması vardı, akropolü de aynıydı.
Tamamen aynı bronz kılıçlar, kalkanlar, yaylar ve mızrakların yanı sıra tamamen
benzer dini figürinlere sahiptiler. Tamamen aynı çanak çömlekler de
bulunmuştur; bu durum, tamamen ve yalnızca Mikenlerle olan ticaret ilişkilerine
atfedilemez. Bu nedenle, bu bir iç savaştı (bazı "sözde bilim
insanları" buna "intra-Hint-Avrupa çatışması" demektedir).
Aslında bu, güney Yunanistan'dan gelen proto-Yunanlılar olan Akhalar ile
Dardania/Aiolia'dan gelen proto-Yunanlılar olan Truvalı-Dardanyalılar
arasındaki bir çatışmaydı. Moses Finley, I. Rostovtzeff ve Martin West gibi
bilim adamları, Truvalıların sadece bir proto-Yunan halkı değil, Akhalarla
tamamen aynı bir halk olduğunu öne sürerler.
Şecere Tablosu Aşağıdaki soy ağacı, Truvalıların ortak
kökenini göstermektedir. Diğer Yunanların
onları Yunan olarak kabul ettiğini gösterir:
·
Zeus → Dardanos
(ve Iasion, ikisi de Orpheus'un kardeşiydi) → Erichthonius → Tros (Truvalı) →
İllos (adını "İlion ve İlyada"dan alır) → Laomedon → Priamos (aynı
zamanda Podarkes olarak da bilinir) → Oğulları, Hektor, Paris-Aleksandros,
Kassandra vb.
·
Afrodit'in oğlu Aineias, Roma'ya gider. Bütün bunlar,
Truva Savaşı'nın, "Altın Post"un kapısı olan Çanakkale'yi kontrol
etmek için proto-Yunan kabileleri arasında çıkan bir iç çatışma olduğuna dair
sadece bir gösterge değil, güçlü bir kanıttır.
Truva surları
Hitit Kayıtlarında Truva
·
Hitit kralı II.
Muwattalli, Willusa (İlusa/İlion'un bozulmuş hali) kralıyla diplomatik bir
anlaşma yaptı.
·
Willusa kralının adı, tamamen Yunan ve Miken adı olan
Alexandru idi. Aynı isim, John Chanwick tarafından Miken yazıtlarında kadın adı
olarak da bulunmuştur: "A-re-ka-sa-da-ra"!
·
Ayrıca, Hattuşa'daki Hitit arşivleri, sık sık Akhalar
olan Ahhiyawa'dan bahseder.
LİKYALILAR
1. Likyalıların Kökeni Herodotos ve Pausanias gibi
tarihçilere göre, Likyalılar Küçük Asya'ya göç eden Giritlilerdi. Mitolojiye
göre, Sarpedon ve Minos, Girit kralı olmak için kavga ettiler ve Minos
kazanarak Sarpedon'u sürgüne gönderdi. Sarpedon, takipçilerini yanına alarak
Milyas adlı bir Küçük Asya bölgesine gitti. Likyalılar başlangıçta halklarına,
Pandion'un oğlu ve Aigeus'un kardeşi olan Atinalı Lykos'un gelişine kadar
Termilae diyorlardı. Lykos, Truva Savaşı'nda Sarpedon öldükten sonra iktidarı
ele geçirdi ve toprak Likya, halk da Likyalılar olarak adlandırıldı.
Kültür ve Din Likyalılar özellikle Apollo ve Leda'ya
tapıyorlardı. Gelenekleri Giritlilerinkine benziyordu. Kültürlerinin ayırt
edici bir özelliği, kayalıklara oyulmuş kaya mezarlarıdır.
Dil ve Arkeoloji Likya dili, batı Avrupa proto-Yunan
ailesine ait olup, diğer Anadolu dilleriyle ilişkilidir. Likya alfabesindeki en
eski yazıtlar M.Ö. 6. yüzyıla kadar uzanır ve Yunanca İyon lehçesi, özellikle
Helenistik dönemde (M.Ö. 300) daha sonra baskın dil haline gelmiştir.
Likyalıların arkeolojik kültürü, genellikle ev veya tapınak şeklinde,
etkileyici taş işçiliğiyle oyulmuş kaya mezarlarıyla karakterize edilir. Ayrıca
ters çevrilmiş tekneler şeklinde çatılı "lahit-mezarlar" da yapmışlardır.
Önemli örnekler Telmessos, Ksanthos, Patara, Myra ve Phaselis'te bulunabilir.
Bazı araştırmacılar, antik Likyalıları Hitit metinlerinde bahsedilen Lukka veya
Lukki halkıyla özdeşleştirir.
Sonuç
- Köken: Likyalılar ve Lidyalılar,
komşu medeniyetlerin (örneğin, Likyalılar için Girit'in) etkileriyle Küçük
Asya'nın yerli halklarıydı.
- Dil: Sırasıyla Likya ve Lidya
dillerini konuşuyorlardı. Bu diller, Yunanca ile akraba olup (proto-Yunan
dil ailesi), Yunan dilleriyle aynı değildi. Yunan alfabesinin,
kelimelerinin, söz diziminin, gramerinin ve morfolojisinin etkisi açıktır.
- İsimler:
İsimleri, dilsel yakınsama veya Yunan yorumlaması nedeniyle Yunanca gibi
gelebilir, ancak etimoloji, hepsinin Yunan kökenli olduğunu göstermez.
- Yunanlarla İlişkileri: Yunan kabileleriyle yakın kültürel temasları
olan komşu halklardı. Yunan kimliği, bu halklarla olan etkileşimden
etkilenmiş olmasına rağmen bağımsız olarak gelişmiştir.
"Lyk" Adı
"Lyk" adı, Yunanca "Lykos = Kurt" isminden
değil, Yunanca "Lyk = Işık" (çeşitli Avrupa dillerindeki lux, light
kelimesi gibi) isminden gelmektedir.
Yunanlarla İlişkiler
Likyalılar beyaz Avrupalı bir halktı. "Helen
Akdeniz Homoetnisi"ne mensuplardı ve özellikle Yunan şehirlerinin Küçük
Asya'da kurulduğu Arkaik dönemden itibaren Yunanlarla yakın kültürel ve ticari
bağlara sahiptiler.
Likya'daki en büyük ve en ünlü (yüzlercesi arasında)
Yunan şehirleri Telmessos, Ksanthos, Patara, Myra, Phaislis idi. Myra, insanlık
tarihinin en ünlü adamının, Aziz Nikolaos'un, yani Noel Baba'nın doğduğu yerdi. Azizin katedrali ve mezarı buradadır.
Myra Lykia, (Demre turk.), Aziz Nikolaos-Noel Baba'nın kilisesi, mezarı ve hüzünlü ikonları
&&&&&&&&
LIDYALILAR
Antik Lidyalıların
kökeni hakkında çeşitli hipotezler bulunmaktadır. Bir teori onları Homeros'un
Maionlularıyla ilişkilendirir. İncil'e göre onlar, Sami halklarının atası ve
Nuh'un torunu olan Şem'in en küçük oğlu Lud'un torunlarıdır. Ancak, en olası
versiyon, Herodotos'a aittir; ona göre Lidyalılar, Karyalılar ve dolayısıyla
Likyalılar gibi diğer ilgili halklarla ortak bir kökene sahiptir. Yani,
Yunanlarla aynı atalara sahiptirler. Lidyalılar, bölgedeki Yunan şehirlerinden
gelen Yunanlarla birçok ilişki geliştirmiş Küçük Asya'nın antik bir halkıydı.
Onların toprakları hakkında, Miletoslu Hekataeos, Midilli'li Hellanikos,
Lidyalı Ksanthos ve Aristoteles dahil olmak üzere birçok antik coğrafyacı ve
tarihçi tarafından yazılar yazılmıştır. Ancak Homeros, Lidyalılara hiç
değinmez. Bunun yerine Maionlulardan (Mionlular) bahseder.
1. Lidyalıların Kökeni
Maionluların liderleri Talaimenes, Mesthles ve Antiphos idi. Daha sonra Lidya
Krallığı'nın görkemli başkenti olacak Sardes'in bulunduğu Tmolos Dağı'nın kuzey
yamaçlarında yaşıyorlardı. Neredeyse bir Yunan veya tamamen Helenleşmiş bir
kabileydiler. Bir cinayetten arınmak için Herakles, üç yıl köle olarak
satılacağını belirten bir kehanet aldı. Onu satın alan kişi, Lidya kraliçesi
Omphale idi. Herakles ve Omphale'nin üç oğlu vardı. Onlardan biri olan Agelaos,
Persler tarafından boyunduruk altına alınmadan önce Lidya'nın son kralı olan
ünlü Kroisos'un (Krisos) ait olduğu Mermnad Hanedanlığı'nın atasıydı. Diğer bir
oğlu olan Alkaeos, 505 yıl (M.Ö. 1200-700) Lidya'yı yöneten ve Gyges tarafından
devrilerek yerine Kroisos'un son kral olduğu Mermnad Hanedanlığı'nı kuran
Agron'un atasıydı. Maionlular, bölgeye yerleşmiş ve yerli nüfusla karışmış
Yerliler ve Yunanların torunları olan karma bir halktı. Bu yerli nüfus,
"Ege Akdeniz" (Yunan Homoetnisi Halkı) bir alt katmana aitti ve
anaerkil kurumlara dayanan kendi geleneklerini, göreneklerini ve dini
inançlarını sürdürüyordu. Görünüşe göre, bölgenin Hititler tarafından
fethedilmesinden sonra, saf Lidya unsuru öne çıkacaktı. Lidyalılar, Troy'un
düşüşü ve M.Ö. 1200'deki Frig istilasından sonra, zaten yerli nüfustan birçok
unsuru benimsemiş olan Maionlular üzerinde sadece dillerini ve isimlerini
değil, aynı zamanda yönetimlerini de dayatacaklardı. ... ve M.Ö. 1200'de Hitit
İmparatorluğu dağıldı ve çok sayıda Hitit mültecisi bölgeye kaçtı. Hitit
unsuru, Maionlular unsuruyla işbirliği içinde ve Mikenlerin yardımıyla ülkenin
kontrolünü ele alarak üstünlük sağlayacaktı. Bu, ya yerli "Akdeniz"
nüfusunun bir kısmının kovulmasına ya da hızlı bir şekilde asimile olmasına yol
açtı. Ülke nüfusunun yarısının Tyrrhenus liderliğinde İtalya'ya (Etruria) göçü,
daha önce de belirtildiği gibi, bu dönemde meydana geldi. Etrüsklerin kuzey
İtalya'da ortaya çıkışı M.Ö. 11-10. yüzyıla tarihlenmektedir. Lidyalılar
dillerini yavaş yavaş kaybettiler ve büyük ölçüde Küçük Asya kıyılarından gelen
Yunanlar (İyonyalılar, Aiollüler, Dorlar...) tarafından asimile edildiler. M.Ö.
1. yüzyılda Strabon, "...Lidya dilinin Lidya'nın kendisinde hiç
korunmadığını..." belirtmiştir. Lidya alfabesi, Doğu Yunan prototipinden
türetilmiştir ve soldan sağa doğru yazılırdı. İhtiyaç duyulmayan belirli Yunan
harfleri, Lidya dilinin daha spesifik seslerini temsil etmek için
kullanılmıştır. Lidya dilinin yerel Anadolu dillerinden türetilmiş gibi
görünmektedir, ancak Sami dili değildir, ancak bazı yönlerden Hititçe'ye
benzerlikler göstermektedir.
Heraklidler
Herodot'a göre, Lidya, MÖ 2. binyıldan MÖ 546'ya kadar üç kraliyet hanedanı tarafından yönetilmiştir; ilk iki hanedan mitolojik, üçüncü hanedan ise tarihseldir. Herodot, üç Maion kralını kaydeder: Lidya'nın Manes'i, oğlu Lidya'nın Atys'i ve torunu Lydos. Lydos, ülkeye ve halkına adını vermiştir; bu hanedanın son torunu Iardanus'tur. Herakles, hem Iardanus'a hem de kızı Omphale'ye hizmet etmiştir. Herakles, Omphale'nin kendisiyle ya da saraydan bir köleyle romantik bir ilişki yaşamıştır. Bu ilişkinin meyvesi, Lidya'nın ilk Heraklid kralı Alkaios'tur. Herodot, Heraklidlerin Lidya'yı toplam 22 nesil ve 505 yıl boyunca (yaklaşık MÖ 1192'den başlayarak) yönettiğini yazar. Herodot'a göre ilk Heraklid kral, Alkaios'un büyük torunu Agron'dur. Onu, Herodot'un belirttiği üzere "oğul babadan yönetimi devralır" ifadesiyle, babadan oğula düzenli bir şekilde geçen tahtla, 19 başka kral takip etmiştir. MÖ 8. yüzyılda Myrsos, Lidya'nın sondan ikinci Heraklid kralı olmuş, onu oğlu Kandaules izlemiş; Kandaules, Myrsos'un oğluyla birlikte eski arkadaşı Giges tarafından öldürülmüştür. Giges, ardından üçüncü hanedan olan Mermnadların kurucusu olmuştur. Ancak, Heraklid hanedanı döneminde Lidya'nın, birçoklarının iddia ettiği ancak kanıtlanmamış bir şekilde, Asurluların egemenliği altında olduğu görülmektedir.
Dil ve Kültür
- Dil: Lidyalılar, proto-Yunan ailesinin Anadolu dalına
mensup Lidya dilini konuşuyordu. Lidya dili, Yunanca ile aynı kaynaktan
türemesine rağmen, Yunan dili değildi ve Efes ve Milet gibi İyon
şehirlerine olan yakınlığı nedeniyle Yunanca'dan etkilenmiştir. Lidya
dilindeki yazıtlar azdır, ancak kendine özgü alfabesi olan ayrı bir dil
olduğuna işaret etmektedir.
- Yunanlarla İlişkisi: Lidyalılar, özellikle İyon şehirleriyle geniş
temaslara sahipti ve ekonomi ve sanat gibi alanlarda Yunan kültürünü
etkilemişlerdir. Ancak,
bir proto-Yunan kabilesi olarak kabul edilmezler.
- Yunan
Ulusal Adı:
Lidyalılar adlarını, Lidyalıların ataları olan Myonluların efsanevi kralı
Atios'un oğlu Lydos'tan almıştır (Herodotos). Lidya-Lydos adının
etimolojisi bilinmemektedir. En olası olanı, Yunanca "Lyo" veya
"Lyden" kelimesinden, yani güçlü, kesintisiz bir akışa sahip
olan, coşkulu veya şiddetli anlamına gelmesidir. Bu, Hint-Avrupa
dilbilimcileri tarafından reddedilmektedir, çünkü eğer Yunanca ise,
Lidyalıların Hint-Avrupa dillerinin doğu koluna ait olduğu ve Yunan
kelimesinin de geldiği Ege-Akdeniz proto-Yunan'ına ait olmadığı
teorilerini baltalamaktadır.
- Dilsel
Yakınsama: Erken
Avrupa dilleri ortak kökleri paylaşır ve isimler benzer kelimelerden veya
seslerden türemiş olabilir.
- Yunan
Yorumu:
Yunanlar genellikle yabancı halklara kendi kelimeleri veya mitleri
temelinde isimler verir, yabancı isimleri tanıdık Yunanca isimlere
uyarlarlardı.
- Kültürel
Etkileşim:
Yunanlarla uzun süreli temas, Yunan isimlerinin veya mitolojik
bağlantıların benimsenmesine yol açmış olabilir.
Likyalılar ve Lidyalılar, Arkaik ve Klasik dönemlerde
Yunan ulusunun oluşumuna katkıda bulunan proto-Yunan ulusları olarak kabul
edilmezler. Yunanlar gibi erken Ege-Avrupa ailesine ait olsalar da, dilleri ve
kültürleri akraba ve aynı zamanda farklıydı. Küçük Asya'daki Yunanlar
(İyonyalılar, Aiollüler, Dorlar), Miken ve Arkaik dönemlerde Yunan
kabilelerinden türemişken, Likyalılar ve Lidyalılar, ana ölçekte bilinmeyen
kendi tarihi ve kültürel gelişimlerine sahipti.
- Ege - Akdeniz Akrabalığı: Ege-Akdeniz halkları olarak, Likyalılar ve
Lidyalılar, Yunanlarla uzak dilsel bağları paylaşıyorlardı, ancak
Anadolu'daki diğer doğu Avrupa halklarından (örneğin, Hititler,
Kapadokyalılar) onlara daha yakındılar.
- Yunan Ulusunun Oluşumu: Yunan ulusu, öncelikle Akhalar, İyonyalılar,
Dorlar, Eolyalılar, Epirotlar, Etolalılar, Makedonlar, bazı güney Trakya
kabileleri, Karyalılar, Frigler vb. gibi benzer dillere, tek bir ortak
dine ve kültürel uygulamalara sahip kabilelerin birleşmesiyle oluşmuştur. Likyalılar
ve Lidyalılar, özellikle Miken döneminden itibaren Yunan kültüründen
etkilenmelerine rağmen, ayrı halklar olarak kalmışlardır. Akraba bir
kültüre, neredeyse aynı panteona, aynı Yunan alfabesine, aynı mimariye
sahiptiler ve gelenekleri yaklaşık olarak benzerdi.
- Ancak: Yunan
ulusu, Makedonyalılar tarafından Yunan şehir devletlerinin (o dönemde
Küçük Asya'da 1.200 şehir devleti vardı) birleşmesiyle de doğmuştur.
Makedonyalılar, aynı zamanda yeni Yunan dilini, yani "KOİNE"yi
de yaratmışlardır. Bu nedenle, Helenleşmiş Lidyalılar ve Likyalılar,
Helenistik dönemde gerçekleşen Yunan ulusunun yaratılmasına tamamen
katılmışlardır. Lidyalı-Likyalılar, Paflagonyalılar olmaktan çıkıp
kendilerine YUNAN, HELLEN demeye başlamışlardır. Kendilerini Yunan
hissediyorlar ve böylece 1600 yıllık tarihi varlıklarını, fethedilen
Türklerin Moğol kabilesi tarafından fethe ve şiddetli İslamlaştırmaya
kadar Yunan ve Bizans Yunanları olarak ilişkilendiriyorlar.
&&&&&&&
MISYA
Misya, antik Küçük Asya'nın kuzeybatı kesiminde yer
almaktaydı. Doğuda, Rhyndacos Nehri ile Bithynia'dan ayrılıyordu. Doğal
sınırları kuzeyde Propontis ve Hellespont, batıda Ege Denizi, güneyde ise
Caicus Nehri ve Temnos Dağı idi. Hellespont'tan Bithynia'ya kadar uzanan bölge "Hellespontine
Phrygia" veya "Küçük Phrygia" olarak da biliniyordu. Misya'nın
batı tarafında, kuzeyde Hellespont ve Propontis'ten Adramyttiom Körfezi'ne
kadar olan alanı kapsayan Homerik Truva vardı. Truva'nın doğusunda, Bithynia'ya
ulaşan yer Mygdonia idi. Misya'nın Ege kıyısı boyunca 12 Aiol şehrine sahip
Aiolis uzanıyordu. Güneyde ise, "Küçük Misya"yı oluşturan
Hellespont'un Frigyası'nın aksine, "Büyük Misya" veya Misya'nın
kendisi bulunuyordu. Misya'nın en güney kısmı, Pergamon şehrinin geliştiği
"Teuthrania" olarak adlandırılıyordu. Bölge, birçok nehre sahip
dağlık bir yapıya sahipti ve antik çağlarda geniş ormanlarla kaplıydı. En
önemli dağlar, "Truva'da" İda Dağı (Giritli yerleşimcilerden
Girit'teki Idis Dağı'ndan adını almıştır), doğu sınırındaki Olympos Dağı (Misya
Olympos'u) ve Lidya ile güney sınırı olan Temnos Dağı idi. En bilinen nehirler
Rhyndacos (doğuda), Macestos (Misya'nın ana nehri), Aesepos, tarihi Granicos,
Truva yakınındaki Skamandos ve güneyde Caicos (Lidya ile sınır) idi. Önemli
göller arasında Apolloniatis Gölü ve Aphnitis Gölü vardı.
Tarih Frigler ve Trakyalılarla akraba bir kabile olan
Misyalılar, ilk olarak Homer tarafından Truvalıların dostları ve müttefikleri,
Akhaların ise düşmanları olarak anılır (İlyada, Kitap B, 858). Tarihsel dönemde,
kıyı bölgelerine Aiollüler yerleştikten sonra, Misyalılar, komşu halklarla
birlikte Lidyalıların (Herodotos, Kitap A, 28) ve daha sonra Perslerin kontrolü
altına girdi. Darius döneminde, Lidya ve Misya, Pers İmparatorluğu'nun ikinci
satraplığını oluşturdu. Greko-Pers Savaşlarından sonra Misya, Atinalıların
müttefiki oldu. Büyük İskender tarafından fethedildikten sonra, haleflerinin
krallıklarının bir parçası oldu ve M.Ö. 283'te Pergamon Krallığı'nın
kurulmasından sonra aralarında bölündü. Pergamon Krallığı Roma'ya miras
bırakıldığında, Misya, Bizans İmparatorluğu boyunca koruduğu "Asya"
Roma eyaletinin bir parçası oldu.
Tarihi Şehirler Başlangıçtaki kıyı Aiol kolonilerine
ek olarak, Misya'da birçok başka şehir de gelişti ve büyük refaha ulaştı.
Bunlar arasında: Adramyttiom, Adrasteia, Antandros, Apollonia, Assos, Atarneus,
Gargara, Cyzicus, Lampsacos, Miletoupolis, Parion, Pergamon, Pitane, Priapos,
Proconnesos, Stratonicea, Teuthrania ve Truva şehirleri: Abydos, Aleksandria
Troas, Amazitus, Dardanos, Zeleia, İlion, Larissa, Skamandreia, Skepsis ve
diğerleri yer alıyordu.
Dil Misya'dan herhangi bir yazılı yazıtımız yoktur. Bu
nedenle, dillerinin ne olduğuna dair birincil bir kaynağımız yoktur. Bu
durumda, bilim kurallarına göre, Misya'yı ziyaret eden, orada yaşayan ve
dillerinden bahseden antik yazarların referansları kaynak olarak yer alır.
Herodot, Frig diline benzediğini, dolayısıyla Yunan ve Trak unsurlarının bir
karışımı olduğunu belirtir. Bu, en dar Yunan dilleri çevresine ait olan
Yunanca, Frigce ve Karyaca ile ilişkili bir dildir. Hint-Avrupa
dilbilimcilerinin bir veya diğeri olabileceği yönündeki spekülasyonları, sadece
spekülasyonlardır. Çünkü kanıt veya kaynak olmadan, iddialar masal ve kötü
niyetli propagandadır.
Bithynia
Tarih Öncesi
Dönem
Sangarius Nehri'nin geçtiği bu
bölgenin ilk sakinleri, daha sonra Frigler tarafından yerinden edilen Hititlerdi.
Bithynos
Bithynos, (jeopolitikçi Thukydides'in babasının da köken aldığı bir Yunan Trak kabilesi) olan Odrüslerin kralı Odrusus'un oğlu ve Thynus'un kardeşiydi. Ayrıca Phineus'un evlatlık oğlu olarak da anılır, bu da onu Paphlagon'un üvey kardeşi yapar. Bithynus, Zeus ve Titan Thrace'in oğlu olup Dolongus'un üvey kardeşiydi. Bizanslı Stephanus'a göre, bu Bithynus, Bithynia'ya adını vermiştir.
Klasik Dönem
(M.Ö. 5. yüzyıldan itibaren)
Bithynia adını, M.Ö. 8.
yüzyılda Küçük Asya'ya göç eden bir Trak kabilesi olan Bithynilerden
almıştır. Herodotos, onları Tyni'lerle birlikte Trak kabilelerinden biri
olarak kaydeder. Trak dilini konuşan halklar, Demir Çağı'nın başında
Balkanlar'dan Küçük Asya'ya göç etmişlerdir. Bithyni ve Tyni'ler aynı anda
yerleşerek Misyalılar ve Kaukones gibi daha önceki halkları yerinden
etmişlerdir. Herodotos'a göre, Tyni ve Bithyni'ler komşuydu. Dilleri hakkında
belirli bir bilgi olmamakla birlikte, Herodotos onların Trakça konuştuğunu
açıkça belirtir. Yunanlar da bölgede Kios, Kalkedon (modern
Kadıköy), Byzantion (modern İstanbul), Heraclea Pontica
(İstanbul'un 190 kilometre doğusunda) ve Astakos gibi şehirlerle
mevcuttu. Lidya kralı Kroisos bölgeyi fethetti ve bölge M.Ö. 546'da
Ahameniş İmparatorluğu tarafından fethedilene kadar Lidya egemenliğinde kaldı.
Pers fethinden sonra, Karadeniz kıyısındaki tüm alanları içeren Frigya
Satraplığı'nın bir parçası oldu. Büyük İskender'in ölümünden sonra,
bölge bağımsızlığını yeniden kazandı ve M.Ö. 71'de Roma Cumhuriyeti tarafından
fethedilene kadar bir Helenistik devlet olarak kaldı. İskender'in ölümünden
sonra, yerli Bithynia prensi Bithynia'lı Bas ve oğlu I. Zipoites,
iki yüzyıldan fazla bir süre Bithynia Krallığı'nı yöneten Nikomedia
hanedanını kurdular. I. Zipoites, M.Ö. 297'de Kral unvanını alan ailenin
ilk üyesiydi. Yerine, krallığın başkenti Nicomedia'yı (modern İzmit)
kuran oğlu Philhellene I. Nikomedes geçti. Şehir, M.Ö. 278'den 255'e
kadar süren uzun hükümdarlığı sırasında gelişti. Halefleri I. Prusias, II.
Prusias ve Epiphanes II. Nikomedes, yetenekli krallar olduklarını
kanıtladılar ve Küçük Asya'daki diğer hükümdarlar üzerinde önemli bir etkiye
sahip oldular. Ancak, Philopator IV. Nikomedes, Pontuslu VI.
Mithridates'in sürekli saldırgan eylemlerine dayanamadı.
Küçük Asya'daki İznik'te bulunan Ayasofya Kilisesi, 787 yılında Yedinci Ekümenik Konsil'in toplandığı yer.
Bithynialıların Dili
Bithynialıların dili, yazılı kaynak bırakmadıkları
için bilinmemektedir. Herodotos'a göre bu dil Trakça idi. Ancak, Traklar
derken, 25'ten fazla ayrı kola sahip olan ve hatta aynı dili konuşmayan (akraba
diller konuşan, ancak ortak bir dil konuşmayan) geniş ve çeşitli bir halkı
kastediyoruz. En güneydeki kabilelerin, Yunanlara daha yakınlıkları vardı ve
dilleri Yunancaya daha çok benziyordu.
&&&&&&&&
LYKAONIA (KONYA)
Τὸ δὲ τῶν Οἰνώτρων γένος Ἀρκαδικὸν ἦν ἐκ τῆς τότε μὲν καλουμένης Λυκαονίας, νῦν δὲ Ἀρκαδίας, ἑκουσίως ἐξελθὸν ἐπὶ γῆς κτῆσιν ἀμείνονος ἡγουμένου τῆς ἀποικίας Οἰνώτρου τοῦ Λυκάονος, ἐφ´ οὗ τὴν ἐπίκλησιν τὸ ἔθνος ἔλαβεν. [...]" Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς Ρωμαϊκή Αρχαιολογία
Oinotralar, o zamanlar Lycaonia olarak adlandırılan, şimdiki adıyla Arkadia'dan gelen bir Arkadia kabilesiydi ve Lycaon'lu Oinotras kolonisinin kalan başrahibinin topraklarına gönüllü olarak göç etmişlerdi; ulus da buraya epiklesis adını vermişti. [...]" Halikarnaslı Dionysius Roma Arkeolojisi
İkonion'dan çift başlı kartal (resim gr.)
Lykaonia, Küçük Asya'da
bulunan antik bir ülkeydi. İlk olarak Ksenophon tarafından bahsedilmiş,
daha sonra Roma döneminde çeşitli yerel siyasi yöneticilere verilmiştir.
Likya'daki önemli şehirler arasında Iconium, Derbe (Cicero'nun
bir arkadaşı olan Antipater'in geldiği yer), Laranda, Lystra ve
diğerleri bulunmaktadır.
Coğrafi
Tanım
Likaonia, batıda Kapadokya ile
komşu bir devletti. Bu ülkenin sınırları Ksenophon'un zamanından itibaren
değişmiştir. Pers Savaşları sırasında, daha sonraki Kataonia'nın çoğunu
da içeriyordu. Güneyde, Toros Dağları onu Kilikya'dan ayırıyordu.
Ksenophon'un Anabasis'inde belirtildiği gibi, Iconiom batıda büyük bir
şehirdi. Helenistik dönemde, doğu kısmı Eumenes'in yönetimine girerken,
batı kısmı Galatya ile birlikte Amyntas'a ve daha sonra başkalarına
verildi. Strabon daha sonra ülkenin Frigya'nın büyük bir bölümünü
içerecek şekilde genişlediğini belirtmiştir. Kuzeyde Galatya, güneyde Kilikya
ve Isauria, batıda ise Frigya ve güneybatıda Pisidya ile
sınırlanmıştır. Doğal sınırları güneyde Toros Dağları ve kuzeyde Tatta
Gölü idi. Ülkenin neredeyse tamamı, güneyde ve batıda büyük dağ sıralarıyla
çevrili bir ovadır. Ovalar, çorak, beyaz bir çöl içerir. Ülkenin ıssızlığı,
Küçük Asya'nın uydu fotoğraflarında açıkça görülmektedir.
Iconiom yakınlarındaki çöl
benzeri topraklara rağmen (Iconiom, Yunanca'da "İkon" anlamına
gelir), çevresi hayvancılığa uygun bir vaha idi. Strabon'a göre, orada üretilen
yün kaba idi. Likya aynı zamanda büyük yabani eşek sürülerine de ev sahipliği
yapıyordu. Kurak toprak, değerli bir ticaret malı olan tuz yatakları açısından
zengindi. Tuzlu toprak nedeniyle, çoğu pınardan gelen su sadece koyunlar için
uygunken, insanlar için içme suyu daha derin kuyulardan çekilmek zorundaydı.
Dağ pınarlarından gelen su, nehirler yerine geniş tuzlu göller oluşturarak
ovaları basardı. Bunların en büyüğü olan Tatta Gölü, Frigya
sınırındaydı. Bir diğer iyi bilinen göl ise "Yanan Laodicea" olarak
adlandırılıyordu. Likya sakinleri, Likaonlar, çoğunlukla göçebe çobanlar
ve akıncılardı. Bu yaşam tarzı onları, Pers egemenliğine asla tam olarak boyun eğmeyen
savaşçı bir halk haline getiriyordu. Yunan mitolojisine göre, Arkadya Kralı Lykaon'dan
türemişlerdir. Halikarnassoslu Dionysius, Arkadya'nın orijinal adının
Likya olduğunu belirtir. Siyasi olarak, Likya sürekli değişen sınırlara sahip
akışkan bir ülkeydi. Ksenophon, ondan ilk bahseden kişidir. Yaşlı Plinius,
en önemlisi Iconium olmak üzere 14 şehir listeler. Antoninus Pius döneminden
M.S. 3. yüzyılın sonuna kadar, üyeleri Iconium, Lystra, Laranda ve Derbe
(Likyalıların Perslere karşı Kroisos ile savaştığı ve yenilgiden sonra
resmen boyun eğdirildiği yerler) şehirleri olan bir "Likya Kononu"
vardı. Daha sonra, bölge Makedon-Seleukoslar, Pergamonlu Eumenes, Antigonus,
Kapadokyalı V. Ariarathes (M.Ö. 129), Bizans Yunanları ve nihayetinde
Iconium'u başkentleri yapan Selçuklu Türkleri tarafından yönetildi. Havari Pavlus,
ilk havarilik yolculuğunda (M.S. 44-45) Iconium, Derbe ve Lystra'da, ikinci
yolculuğunda ise tekrar Derbe ve Lystra'da vaaz vermiştir. Likya şehirleri
piskoposluk merkezleri olarak hizmet vermiştir. 1923'ten önce, bölgenin en
büyük şehri olan Iconium, hem Türkçe hem de Yunanca konuşan 4.000 Yunan
Ortodoks Hristiyan'a ev sahipliği yapıyordu. Likya genelinde, Yunan
toplulukları kendi masraflarıyla kiliseler, erkek ve kız okulları ve diğer eğitim
kurumlarını sürdürüyorlardı. Nüfus mübadelesinden sonra, bu Yunan Ortodoks
toplulukları Yunanistan'ın çeşitli yerlerine yerleşti. Bugün, antik Likya
bölgesi, Karaman şehrinden (antik Yunanca'da Laranda) sonra Karamanya
olarak adlandırılmaktadır. Bölgede, üzerinde "LYKAONON" yazan Antiochus
IV'e ait antik paralar bulunmuştur.
İkonyum Yunan Katedrali, Aziz Konstantin ve Helen. Günümüzde Müze
Dil
Likaoniların dili tamamen
bilinmemektedir. Bu dilde tek bir yazıt bile bulunamamıştır. "Bilimin
yasası şudur: Birincil, yazılı kaynaklar (kitabeler) mevcut olmadığında,
onların yerini Herodotos gibi eski görgü tanığı ve kulak tanığı yazarlar
alır. Modern araştırmacıların, bir ihtimal, muhtemelen, belki de veya belirli
bir kabilenin belirli bir coğrafi bölgede yaşaması nedeniyle dilinin muhtemelen
Yunancanın bir dalı olmadığına dair görüşlerinin bilimsel bir temeli yoktur.
Bunlar saçmalıktan propagandaya kadar değişir. Bu gibi durumlarda, birincil
kaynak Herodotos ve diğer antik yazarlardır." Herodotos ve Rodoslu Apollodoros,
Arkadyalılardan ve en azından krallarının hanedanının Arkadya kökeninden
bahsederler. Bu nedenle, Yunanca veya daha doğru bir ifadeyle, Yunancanın bir
kolu en olasıdır. Hint-Avrupa dilbilimcilerinin teorileri geçerli değildir ve
bilimsel olarak basitçe gülünçtür.
&&&&&&&&&
PISIDIA
Pisidya, modern Türkiye'de bulunan Küçük Asya'nın
tarihi bir bölgesidir. Aşağıda, bölgenin coğrafyası, tarihi ve yerel dilinin
çevirisi ve ana noktaların bir özeti bulunmaktadır.
Coğrafya ve Çevre
Pisidya Tarihibinyıl boyunca, Yunan ulusunun büyük kabilelerinden biri olan Dorlar (Dorus: Hellen ve Orseis'in oğlu), Rodos'tan yola çıkarak güneybatı Anadolu kıyılarına yerleştiler. Orada, M.Ö. 12. yüzyılın ortalarından itibaren kıyı Anadolu bölgesinde zaten bulunan dört Yunan kabilesinin ikincisi olan İyonyalılar (İyon: Xuthus ve Creusa'nın oğlu, Hellen'in torunu) ile ve 2. binyıldan önce Girit'ten gelen daha önceki Miken ve Minoslu kolonistlerle temas kurdular. Eurymedon ve Cestros nehirlerinin geçitlerinden iç bölgelere ilerlediler ve zamanla yerel halklarla kültürel, dini ve kabile düzeyinde karıştılar.
Pisidya, bu karışımların gerçekleştiği bölgelerden biriydi. Topraklarında İyon, Dor ve yerli Helen öncesi kültürler birleşerek onu büyük bir manevi ve ticari ülke haline getirdi. Başlıca Dor yaşam tarzından etkilenerek, daha sonra güçlü bir askeri güce dönüştü.
Bölge, Paleolitik çağdan beri yerleşim görmüştür. Daha
sonra gelen Hititler, buraya Yunanca Sagalassos şehrini etkileyen Salawassa
adını vermişlerdir. Pisidya dilinin, hakkında çok az şey bilinmesine rağmen,
bilinmediği belirtilmektedir. Herodot'a göre Pisidyalılar, Pamfilyalılarla
akraba bir kabile olarak kabul edilmiştir. Pamfilyalılar Yunan kolonilerinin
etkisi altında kalırken, Pisidyalılar dağlık, erişilmesi zor bir bölgede yaşadıkları
için kültürel olarak daha az gelişmişler ancak aynı zamanda Lidyalılar veya
Persler tarafından fethedilmekten korunmuşlardır.
Helenistik ve Roma Dönemleri
Büyük İskender bölgeyi fethetmiştir ve ölümünden sonra
bölge, Antigonos Monophthalmos ve daha sonra Seleukos İmparatorluğu
da dahil olmak üzere çeşitli Helenistik krallıkların bir parçası haline
gelmiştir. Seleukoslar nüfusu Helenleştirmiştir. Sonunda Pisidya, M.Ö. 102'de
Roma İmparatorluğu'na dahil edilmiştir. Helenistik ve Roma dönemleri boyunca Pisidya,
Pamfilya'nın bir parçası olarak kabul edilmiştir.
Pisidya Dili
Pisidya dili, bölgenin yerli diliydi ve Avrupa dil
ailesinin Anadolu koluna aitti, ancak bu kesin değildir. Yunanca alfabeyle
yazılmış ve çoğunlukla Yunanca'ya benzer veya Yunanca etimolojili kişisel adlar
içeren yaklaşık 30 yazıttan bilinmektedir. Yazıtların sınırlı doğası nedeniyle,
çoğu çeviri hipotezlere ve mezar stellerinin bağlamına dayanmaktadır. Ancak hipotezler bilim değildir, çünkü bilim kanıtlar
üzerine kuruludur.
&&&&&&&&&
PAFLAGONYA
Paflagonya, Anadolu'nun
kuzeyinde, Bithynia ve Pontus arasında yer alan antik bir bölgeydi.
Coğrafya ve Ekonomi
Paflagonya, kuzeyde Karadeniz ve doğuda Halys Nehri (Αλυs- Aliyevo- balık tutmak, veya kırmızı, Eski Yunancada Aliko = kırmızı, kırmızımsı renginden dolayıı) ile sınırlanmıştır. Fındık ve meyve üreten verimli vadilere sahip engebeli, dağlık bir ülkeydi. Bölge, atları, katırları ve demir işçiliğiyle ünlüydü. Sinop ve Amastris gibi önemli Yunan şehirleri kıyısında kurulmuştur.
Paflagonya'nın Kökenleri
Paflagonlar, adlarını efsanevi Phineus'un oğlu
Paphlagon'dan almışlardır. Hititler onları Pala veya
Papla olarak biliyordu. Dilleri olan Palaumnili, bir Anadolu Avrupa diliydi,
ancak bu kesin değildir. Hala sağlam kanıtlar olmadan bir hipotezdir. Ancak,
Truva savaşı sırasında isimleri Yunanca idi!!! Antik Yunanlar ise Paflagonları
medeniyetsiz olarak görmüş ve "Paflagon" kelimesini
"geveze" veya "saçma sapan konuşan" anlamında
kullanmışlardır.
Fetih ve Bağımsızlık Tarihi
1. Erken Tarih: Paflagonya'dan ilk kez Homer'in
İlyada'sında, Kral Pylaemenes'in bir Paflagonya ordusunu Truva'ya götürdüğü
anlatılır. Truva Savaşı'ndan sonra, Paflagonların İtalya'ya yerleştiği ve Venedik'i
kurduğu söylenir. Bölge daha sonra Kimmerler, ardından Lidyalılar
ve son olarak Persler tarafından fethedilerek Pers devletinin 3. Satraplığı olmuştur.
2. Helenistik Dönem: Paflagonlar, Pers kralı Serhas'ın
Yunanistan'a karşı yürüttüğü sefere katılmışlardır. M.Ö. 333'te Büyük İskender
geldiğinde, ordularının topraklarından geçmemesi şartıyla ona boyun eğdiler.
İskender'in ölümünden sonra, Paflagonya, Eumenes, Lysimachus ve I. Seleucus
gibi çeşitli Helenistik krallıkların bir parçası oldu.
3. Roma Dönemi: M.Ö. 2. yüzyılda, Paflagonya
yöneticileri Pylaemenes adını aldılar ve Seleukoslardan bağımsızdılar. Son
Pylaemenid hükümdarı, krallığını Pontuslu V. Mithridates'e miras bıraktı. Roma
buna karşı çıktı, bu da nihayetinde VI. Mithridates Eupator'un bölgenin kontrolünü
ele geçirdiği karmaşık bir olaylar dizisine yol açtı. Üçüncü Mithridates
Savaşı'ndan sonra, Romalılar kıyı bölgesini M.Ö. 64'te Pontus-Bithynia
eyaletine kattı. İç bölgeler M.Ö. 7'ye kadar bağımsız kaldı. M.S. 3. yüzyılda,
Paflagonya, başkenti Gangra olan ayrı bir eyalet olarak kuruldu.
4.
Bizans Dönemi: Paflagonya, daha sonra 1000 yıl boyunca bir Bizans teması haline geldi. Bu
dönemden bazı önemli figürler, İmparator IV. Mihail, İmparatoriçe Theodora ve
yazar İoannis Mauropous gibi Paflagonya kökenliydi.
Paflagonya Şehirleri
- Kıyı
Şehirleri:
- Homer, Cytorus, Cromna,
Sesamos, Aegialos, Erythinos ve Eneti'yi listeler, Eneti ise erken
dönemde ortadan kalkmıştır. (Eneti=Veneti, İtalya'da Venedikliler-Venedik)
- Daha sonra Miletliler
tarafından kurulan şehirler arasında Sinop ve Amastris bulunmaktadır.
- Diğer kıyı şehirleri
Timolaion, Abonou Teichos (daha sonra Ionopolis olarak adlandırıldı),
Cinolis, Anticinolis, Stephane, Armone ve Zagora idi.
- İç
Şehirler:
- İç kalesi Gangra, daha
sonra Germanikopolis olarak yeniden adlandırıldı.
- Diğer iç şehirler
Cimiata, Pimolisos, Andrapia (veya Neoklaudiopolis), Pompeiopolis ve
Sebaste (konumu bilinmiyor) idi.
- Bizans
Şehirleri:
- Bizans döneminde Dokea
ve Kastamone'den (Komnenos imparatorluk ailesinin evi) bahsedilir.
Metinde, "ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΠΥΛΑΙΜΕΝΟΥ ΕΥΕΡΓΕΤΟΥ" (Kral
Pylaemenes'in Hayırseverliği) dahil olmak üzere Yunanca yazıtlı paraların bu
yerlerin çoğunda bulunduğu belirtilmektedir. Bugün, antik Paflagonya'nın alanı,
modern Türkiye'deki Kastamonu iline karşılık gelmektedir.
&&&&&&&&&&
PONTOS: Bir Genel Bakış
Pontοs, Küçük Asya'nın kuzeydoğu kıyısında yer alan
tarihi bir bölgedir. Bir Yunan kolonizasyon merkezi ve daha sonra bağımsız bir
krallık olmuştur.
Etimoloji
Antik metinlerde "Pontοs" kelimesi, Euxine
Denizi veya Karadeniz için bir eşanlamlı olarak kullanılıyordu. Zamanla,
özellikle Herodotos ve Ksenophon gibi tarihçilerden sonra, coğrafyacılar
"Pontοs" kelimesini, Halys Nehri'nden Kolhis'e kadar uzanan Euxine
Denizi'nin güney kıyı bölgesini özel olarak ifade etmek için kullanmaya
başladılar.
Coğrafya
Pontus'un coğrafi konumu ve kapsamı, batıda Parthenios
Nehri, güneyde Olgassys dağ sırası, doğuda Büyük Ermenistan ve kuzeyde Euxine
Denizi (ayrıca Karadeniz veya Türkçe'de Karadeniz olarak da bilinir) ile
tanımlanmıştır. Herodotos, Ksenophon ve diğer antik tarihçilere göre, Pontus,
Euxine Denizi'nin uzun, geniş kıyı bölgesidir. Coğrafi olarak, Phasis Nehri
(modern Gürcistan'ın Batum şehri yakınında) ile Heraclea Pontica arasındaki
toprakları içerir. İç kısımda, bölge 200 ila 300 kilometreye kadar uzanır ve
etrafı Scysides, Paryadres ve Anti-Toros'un geçilmez dağ sıralarıyla
çevrilidir. Pontus'tan Küçük Asya'nın geri kalanına giden iki ana erişim yolu
Samsun-Sebastea geçidi ve doğu Türkiye'ye giden Trabzon-Erzurum geçididir. Kıyıdan
iç kısımlara erişim, birkaç dar vadiyle sınırlıdır. Dağlık ve büyük ölçüde
çorak arazi, Halys (Türkçe: Kızılırmak), Iris (Yeşilırmak), Melanthios,
Thermodon (Termecay), Harsiotis (Harşit), Prytanes, Pyxites veya Daphnopotamos
(Değirmen Deresi) ve Kalopotamos nehirleri tarafından geçilir. Pontus'un tüm
büyük nehirleri Euxine Denizi'ne dökülür. Acampsis Nehri (Türkçe: Çoruh) güney
Gürcistan'da Batum yakınlarında akar.
Antik Çağ
Antik çağda Pontus, yoğun Yunan kolonizasyonunun ve
daha sonra Mithridates yönetiminde bir krallığın merkeziydi. Geç Bizans
döneminde yeniden bağımsız bir devlet haline geldi. 1923'e ve Lozan
Antlaşması'nın zorunlu kıldığı nüfus mübadelesine kadar, önemli bir yüzdeyle
Yunanca konuşan Hristiyan nüfus ve daha az bir oranda Müslüman nüfus tarafından
iskan ediliyordu.
Karadeniz ve Çevresinde Yunan Yerleşimi ve Kültürü
Tarih Öncesi Dönem
Herodotos, Aeschylus, Ksenophon ve Strabon gibi antik
kaynaklara göre, Pontus'un iç kesimlerinde çeşitli yerli halklar yaşıyordu. Bu
gruplardan bazıları daha sonra Helenleştirilmiş, Roma ve Bizans dönemlerinde
ise diğer Helenistik ve Bizans bölgeleri gibi kademeli olarak
Hristiyanlaştırılmıştır. Bu kaynaklara göre bölgede Asoi, Saones,
Phthirophagoi, Heptakometai, Heniochi, Sindes, Saspeires,
Becheiroi, Byzeres, Kissioi, Paflagonlar ve
Homeros'un da bahsettiği Halizones gibi halklar yaşıyordu. Yunanlar
gelmeden önce bölgede yaşayan diğer kabileler arasında Amazonlar, Leukosyri
veya Süryani, Tibareni, Mariandyni, Chalybes, Mossynoeci,
Moschi, Drilles, Macrones, Macrocephali, Scythini,
Kapadokyalılar, Caucones, Kaldeliler, Sanni, Cercitae,
Taochi, Phasianoi ve Kolhisliler bulunuyordu.
Bu halklardan, Yunanlar için
en iyi bilinenleri Kolhisliler veya Lazlar'dı. Onlar, Trabzon'un
doğusundaki Lazika (Lazona) bölgesinde yaşıyorlardı ve adlarını
Aietes'in soyundan gelen Kolkhus'tan almışlardı. Machaellones, Zyndreitai,
Apsilae (Apsilyalılar), Abasgoi gibi birçok kabileye
ayrılmışlardı. Herodotos'a göre, Pontus'ta sefer yapmış olan Mısır kralı Sesostris'in
ordusunun kalıntıları olan Mısır kökenliydiler. Ancak bu görüş, modern Lazların
ve onların akrabası olan Gürcistan'daki Mingrelilerin dilinin, eski
Mısırlıların diliyle hiçbir ilişkisinin olmaması gerçeğiyle çelişmektedir.
Lazca ve Megrelce, Gürcü dili gibi Güney Kafkas dil ailesine aitken, Eski Mısır
dili tamamen farklı bir dil ailesine aittir.
Yunan Yerleşimi
Jason ve Argonotların Kolhis'teki mitleri, Orestes'in
Thoania'daki gezintileri, Odysseus'un Kimmerlerin topraklarındaki maceraları, Prometheus'un
Kafkaslar'daki cezası ve Herakles'in Pontus'a yolculuğu gibi mitlerin hepsi, bu
belirli coğrafi bölgede eski ticaret yollarının varlığına işaret etmektedir. Bu
mitler aynı zamanda, Yunanistan'dan Küçük Asya ve Pontus'a çok sayıda Yunan
göçmeni çeken güçlü mıknatıslar gibi hareket etmiştir.
Bilim insanları, bölgeye yapılan, çoğunlukla altın ve
diğer metalleri arayan ilk ticari yolculukların M.Ö. 1000 civarında
gerçekleştiğine inanmaktadır. Büyük kolonizasyon dönemi, iki yüzyıl sonra, M.Ö.
8. yüzyılda, İyonya'daki Miletos'un öncülüğünde başlamıştır. Miletliler,
mükemmel limanı ve çevredeki bölgelerle olan kolay iletişimi nedeniyle oldukça
stratejik bir konumda olan Sinop'u kurarak Euxine Denizi kıyılarını
kolonize etmişlerdir. Sinop da kendi çevresinde, M.Ö. 756'da Trabzon, Cromna,
Pteryon, Cytorus ve bölgenin diğer ünlü şehirlerini kurmuştur. Güzel ve
etkileyici Sinop, kısa sürede önemli bir liman haline gelmiş, büyük bir filoya
ve önemli bir güce sahip olmuştur. Trabzon'un, Ksenophon'un zamanına kadar
anakenti Sinop'a gönüllü olarak vergi ödemeye devam etmesi önemlidir.
Ksenophon, Anabasis adlı eserinde, M.Ö. 401'de kendisinin ve "On
Binler"inin Trabzon'da otuz günlük bir kalış sırasında deneyimlediği
Pontuslu Yunanların geleneksel misafirperverliğini anlatır. Bahsettiği Helen
festivalleri arasında, Yunan panteonu onuruna düzenlenen atletik yarışmalar ve
silahlı Pyrrhic dansı bulunmaktadır. Ayrıca şehri "büyük ve müreffeh bir
Yunan şehri" olarak nitelendirir. Kendisi Pontus'taki Amasya'dan olan antik
coğrafyacı Strabon, Geographica adlı eserinde bölgeyi, kuraklık
olmayan ılıman bir iklime sahip, tarım, hayvancılık ve avcılık için oldukça
elverişli olarak tanımlar. Antik çağda Kinik okulunun en
ünlü temsilcisi olan filozof Kinik Diyojen de Sinoplu idi.
Pers Egemenliği
Med krallığı, Persli Kiros tarafından
devrildikten sonra, Pontus, Pers yayılmasının yıkıcı savaşlarını yaşamadan Pers
kontrolü altına girdi. Pers egemenliği altında, çoğunlukla Küçük Asya kıyısı
boyunca Kolhis'e kadar uzanan şehirler, iç özerkliklerini koruyarak Büyük
Kral'a tabiydi. Ahameniş hanedanı döneminde, doğu Küçük Asya kıyısındaki
şehirler aynı satraplığa aitti, ancak yönetimleri gerçek olmaktan çok
biçimseldi. Ksenophon'un zamanında, komşu kabilelerin çoğu neredeyse bağımsızdı
ve sık sık Yunan şehirleriyle savaşıyordu. Persler ayrıca, Efes'ten Sus'a kadar
karaya dayalı bir ticaret yolu oluşturarak Pontus'u Ege'nin ekonomik yaşamından
kopardılar. Bu yol, ürünler doğrudan Mezopotamya'nın büyük pazarına
yönlendirildiği için daha güvenli ve hızlı kabul ediliyordu. Ksenophon ve
Herodotos'a göre, Trabzon ve çevresi, Kolhisliler ve Kaldeliler özerk kaldığı
için Pers boyunduruğunu yaşamamıştı. Bunun nedeni, Darius'un daha çok
Yunanistan'a odaklanması, Cyrus'un İskit cephesinde yenilgiye uğraması ve
Cambyses'in öncelikle Mısır ve Arabistan ile meşgul olmasıydı. Pers egemenliği
altındaki Pontus'un Yunan şehirleri hakkında önemli bilgiler, Ksenophon'un,
Cyrus için kardeşi Artaxerxes'e karşı paralı asker olarak savaşan Yunan
askerlerini anlattığı "On Binlerin Yürüyüşü"nü (M.Ö. 401–400)
anlattığı Anabasis'ten gelmektedir. İki kardeş arasındaki çatışma ve
Cyrus'un ölümünden sonra, Yunanlar kendilerini düşman topraklarda yalnız
bulmuş, büyük zorluklarla Yunan topraklarına dönmeye çalışmışlardır. Thekes
Dağı'ndan denizi (Euxine Denizi) gördüklerinde Yunanistan'a ulaştıklarını
hissettiler. Eser, onların Trabzon'a (M.Ö. 401) varışlarını, anakenti Sinop'a
vergi ödeyen bir şehir olduğunu ve Euxine Denizi'nin kıyı kolonilerindeki diğer
Yunan sakinlerinden, yani Kerasus, Kotyora, Sinop ve Heraclea'dan Trakya'ya
nakledilmeleri için aldıkları yardımı anlatır.
Makedon Egemenliği
Ksenophon'un geçişi ile Büyük İskender'in dünya
hakimiyeti arasındaki dönemde, Trabzon ve Euxine Denizi'nin tüm Yunan koloni
şehirleri bir barış ve refah dönemi yaşamıştır. Sadece kıyı boyunca değil, iç
bölgelere de yayılarak giderek daha fazla kabileyi Helenleştirmişlerdir. Alman
tarihçi Fallmerayer'e göre, "Trabzon halkı, İyonya kıyılarındaki
kardeş devletlerinden daha bilgece, uzak bir hükümdara olan nominal
bağımlılığın avantajlarını özerkliğin kargaşasına tercih etmeyi bilmiş ve
Phokaia ve Miletos harabeye dönerken mutlu ve zengin olmuşlardır." Bu
şekilde güçlenmişler ve ormanlık ve dağlık bölgelerde bile bulunan gümüş, bakır
ve demir gibi yeni zenginlik kaynakları keşfetmişlerdir. Büyük İskender
döneminde, Helenleşen bölgeler arasında Komana, Kabeira, Gaziuora
ve Amasya bulunuyordu. Aynı dönemde, Trabzon, Kotyora, Amisus
ve Sinop, çok sayıda sikkelerinden anlaşıldığı gibi, yüksek bir ticari
ve siyasi güce sahipti. Ayrıca tam bir özerklik ve bağımsızlıkları vardı. Hatta
Büyük İskender'in, Pers yönetimi sırasında kaybedilen Amisus'taki demokratik
hükümet biçimini restore ettiği bile belirtilir. Kısacası, Yunan eğitimi, Yunan
yaşam tarzı ve Yunan dili tüm kolonilere yayıldı ve Çanakkale'nin dar boğazları
aracılığıyla ticaret yollarını açarak Yunan Pontus şehirlerinin ekonomik ve
kültürel prestijini artırdı.
Pontus Krallığı
İskender sonrası dönemde, Pontus bölgesinde, Pontus'un
Helenistik Krallığı (M.Ö. 302/301–64/63) olarak bilinen, güçlü Yunan
etkilerine sahip bir krallık kuruldu. Bu devletin kurucusu, eski
Kius satrapı I. Mithridates'ti ve başkentini Amasya yaptı.
Başlangıçta bu devlet, Kapadokya'yı (Büyük Kapadokya ve Pontus Kapadokyası)
içeriyordu, ancak daha sonra Euxine Denizi kıyısındaki Yunan şehirlerini de
kapsayacak şekilde genişledi. Yunanca, krallığın resmi dili olarak kabul
edildi. Yunan dini ve ibadeti her yerde yaygınlaştı ve Pontus'un her yerinde
Olimpos Tanrıları onuruna tapınaklar inşa edildi. Olimpos'un on iki tanrısı,
çoğu Pers ve yerel tanrıyı özümsedi. Pontus'taki Komana'da, yerel
tanrıça Anaitis ile birlikte Apollo, Athena, Dionysus ve Nike'ye
de tapınılıyordu. Kerasus'ta Zeus, Dionysus, Asclepius,
Poseidon, Pan ve Herakles onurlandırılırken, Trabzon'da
Hermes, Dionysus, Pan ve Herakles'e saygı
gösteriliyordu. Pers tanrısı Mithras'a olan ibadet hiçbir zaman sönmedi,
ancak zamanla Helenleştirilerek Helios, Apollo ve Hermes
ile özdeşleştirildi.
Mitridates'in yeni mülkleri
arasında Trabzon da vardı. Daha sonra Tibareni, Mossynoeci ve Makronlar gibi
doğudan gelen çeşitli kabileler krallığa dahil edildi. Gelişmiş Yunan şehirleri
ticaret merkezleri olarak kalırken, tarım özellikle vadilerde ve nehir
deltalarında yaşayanların ana uğraşıydı. Zengin gümüş, demir ve bakır
yataklarının işletilmesi de önemliydi.
M.Ö. 2. yüzyıl civarında,
Pontus devleti saldırgan bir politika benimsedi. I. Farnakes (M.Ö. 185-169
yılları arasında hüküm sürdü) Sinop'u, Pontus Alpleri'ni ve Euxine Denizi'nin
kıyı şeridini (Kerasus, Kytoros, Harmene vb.) ele geçirdi.
Trabzon krallığa dahil
edildikten sonra, I. Farnakes ve halefleri Kırım yarımadası ile ekonomik
anlaşmaları, ayrıca Delos ve Atina ile siyasi ve ekonomik bağları
desteklediler. Trabzon, Amisus, Kotyora ve Sinop şehirlerinden elde edilen çok
sayıda sikke koleksiyonu, M.Ö. 63'te Romalı konsül Pompey tarafından Trabzon'un
ele geçirilmesinden sonra bile tersine dönmeyen o dönemin ekonomik, ticari ve
siyasi refahını doğrulamaktadır. V. Mithridates Euergetes'in (yaklaşık M.Ö.
150-120) hükümdarlığı sırasında, Yunan standartlarına göre bir paralı asker ordusu
oluşturuldu.
M.Ö. 2500-1500 yıllarındaki Yunanlılar (sarı). Hititler Yunan değildi, Yunanlılarla yakın bir bağlantıları yoktu, ancak ırksal olarak Yunanlıların kuzenleriydi. Mitanniler, ırksal ve dilsel olarak Aryan (Pers) nüfusuna aitti.
&&&&&&&&
Sonuç
M.S. 13. yüzyıldan sonra, Moğolistan'dan gelen sert
bir paralı asker grubu olan Kayı Türkleri (Osmanlılar) Küçük Asya'yı
fethettiğinde, bu Yunan nüfusuna ne oldu? 1922-23'te var olan 3 milyon Yunan
neden tamamen ortadan kayboldu? Acı ve kanla dolu bu inanılmaz hikayeyi, OSMAN
ve PETROS adlı kitaptan ücretsiz okuyun. Daha fazla bilgi edinmek isteyenler,
kitabı Amazon'dan sipariş edebilirler.
İç kesimlerdeki Hititler, Kapadokyalılar, Kilikyalılar, Solimler, İsauryalılar ve diğer halkların Yunan kökenli olmadıkları açıktır. Ancak, ırksal olarak Yunan ırkının kuzenleriydiler. Moğol ırkından, Moğol dil ailesine ait bir dil konuşan, ırksal olarak beyaz ve Avrupalı Hititlerden geceyle gündüz kadar farklı olan bir kişinin, onların tarihten silinmesinden yaklaşık 3.500 yıl sonra onlarla akrabalık ve köken iddia etmesi bilimsel olarak uygunsuz ve temelsizdir. Bu, yeni Türk devletinin elitlerinin bir başka şovenist propagandasıdır.
Comments
Post a Comment